Opis

Władysław IV Waza urodził się w Łobzowie pod Krakowem 9 czerwca 1595 roku. Był pierwszym męskim potomkiem króla Polski i Szwecji Zygmunta III oraz Anny HabsburĹźanki. Od początku uwzględniano go przy wyborze następcy tronu, poniewaĹź było duĹźe prawdopodobieństwo, Ĺźe po śmierci ojca wybór szlachty padnie na najstarszego syna królewskiego.Dzięki sukcesom odniesionym przez hetmana Stanisława Ĺťółkiewskiego, wybrano go w 1610 roku wielkim księciem moskiewskim (Władysław miał wtedy zaledwie 15 lat). Tytuł ten nosił aĹź do 1635 roku. Udział w kolejnych wyprawach przeciw Rosji w latach 1617-1618, przeciw Turkom w 1621 roku, a takĹźe Szwedom w latach 1626-1629 sprawił, Ĺźe młody królewicz nabrał doświadczenia w boju. W czasie podróĹźy europejskich w latach 1624-1625 poznał równieĹź sztukę wojenną państw zachodnich, m.in. miał okazję obserwować wybitnych dowódców hiszpańskich.21 paĹşdziernika 1632 roku Władysław IV jednomyślnie został wybrany królem Polski i wielkim księciem litewskim. Poparli go bracia, PapieĹź Urban VII, a takĹźe sejmiki szlacheckie. Przy wyborze na króla Polski Władysław IV nie miał Ĺźadnego powaĹźnego konkurenta do tronu Rzeczypospolitej. 6 lutego odbyła się uroczysta koronacja, a dokonał jej arcybiskup gnieĹşnieński, prymas Jan Wężyk w katedrze na Wawelu. W czasie pierwszej wojny toczonej w latach 1632-1634 nowy król przeprowadził waĹźną zmianę w wojsku polskim kładąc większy niĹź do tej pory nacisk na rozbudowę piechoty i artylerii. Stworzone wówczas przez niego i wyposaĹźone w nowoczesny sposób (jak na tamte lata), oddziały piechoty, tworzyły w czasie wojny z Rosją ponad 60 procent całej armii. Właśnie dzięki tym zmianom, Władysław IV odniósł sukces w kampanii smoleńskiej. Równocześnie przystąpił do rozbudowy polskiej artylerii. Rezultaty tej działalności przyniosły wymierny efekt w póĹşniejszych latach, poniewaĹź pod koniec jego panowania w arsenałach (ówczesnych cekhauzach) stało ponad 300 armat, z czego większość była wyprodukowana w krajowych, popieranych przez króla ludwisarniach. W okresie wojny ze Szwedami, Władysław IV stworzył niemal od podstaw flotę, co prawda złoĹźoną z dwunastu okrętów, jednak zdolną do rozbudowy planowanej przez króla liczby dwudziestu czterech jednostek bojowych. Niestety, jedynie w sferze pomysłów króla pozostał ciekawy projekt załoĹźenia w Zatoce Puckiej nowego portu, który miał ograniczyć potęgę Gdańska. Druga dziedzina, której król poświęcał równie duĹźo uwagi, to sztuka. Władysław IV zasłuĹźył się jako propagator muzyki, przede wszystkim twórczości operowej. Dla tego gatunku sztuki, król utrzymywał na swym dworze muzykę i chór, stworzył pierwszą stałą salę widowiskową na zamku warszawskim, ponadto opłacał szereg wybitnych śpiewaków, śpiewaczek i kompozytorów. Wśród tych ostatnich zabłysnęli: Adam Jarzębski, Marcin Mielczewski, Wincenty Lilius i inni. W czasie panowania Władysława IV wystawiono dziesięć oper, urządzono dwanaście przedstawień operowych i kilka baletowych. Zainteresowania sztuką nie ograniczały się jedynie do opery i muzyki. Władysław IV kolekcjonował obrazy, sprowadzał rzeĹşby i produkowane w Belgii kobierce. Interesował się architekturą, to właśnie on podarował Warszawie jeden z piękniejszych pomników, kolumnę Zygmunta III, która ustawiona na Starym Mieście, stała się jednym z symboli stolicy.Władysław IV przez całe swoje Ĺźycie marzył o pogodzeniu Kościoła Katolickiego z Cerkwią, a takĹźe pragnął porozumienia między wszystkimi wyznaniami katolickimi. Pod koniec swego panowania zorganizował w Toruniu rozmowę braterską (colloquium charitativum) między katolikami, a protestantami róĹźnych odłamów. To spotkanie nie przyniosło Ĺźadnych wymiernych sukcesów i zmian w relacjach pomiędzy wyznaniami. Na jego dworze przebywali protestanci, kalwini, katolicy, jezuici. Król utrzymywał dobre stosunki z arcykatolikiem Albrychtem Stanisławem Radziwiłłem, przywódcą protestantów wielkopolskich, Rafałem Leszczyńskim, oraz wodzem kalwinów litewskich Krzysztofem Radziwiłłem. Jak widać na powyĹźszych przykładach Król Władysław IV był zwolennikiem tolerancji religijnej.Jego Ĺźycie osobiste, a przede wszystkim relacje z kobietami, nie układały się najlepiej. Władysław IV nie znalazł szczęścia w małżeństwie, ani z nieładną HabsburĹźanką Cecylią Renatą, ani potem z Gonzagą de Nevers, póĹşniejszą Ludwiką Marią. Silniejszym uczuciem darzył jedynie swoją nałoĹźnicę Jadwigę Łuszkowską, którą póĹşniej wydalił z dworu i wydał za dworzanina Wypyskiego. Po tych wydarzeniach, król Władysław IV szukał pociechy i zapomnienia w ramionach róĹźnych dam lekkiego obyczaju. Władysław IV jak większość polityków, miał przed oczami jeden cel, odzyskanie korony szwedzkiej. Był to jednak cel osobisty, w Ĺźaden sposób nie związany z interesem Polski. Król, aby osiągnąć swój cel, był gotów wpędzić naród polski w wojnę, której nikt z Polaków poza nim samym nie chciał. By zrealizować w pełni swój cel, Władysław IV próbował róĹźnych sposobów. W pierwszych miesiącach po objęciu władzy, próbował narzucić się stronom walczącym w Niemczech, cesarzowi i Szwedom, w charakterze uczciwego pośrednika. Te starania nie przyniosły Ĺźadnego rezultatu. W 1635 roku, gdy upływał termin rozejmu Rzeczypospolitej ze Szwecją, usiłował porwać naród do wojny uwaĹźając, Ĺźe szlachta zainteresowana zniesieniem blokady handlowej Gdańska poprze jego zamiary. Nieoczekiwanie jednak Szwedzi pod naciskiem sojuszniczej Francji zwolnili bez walki wybrzeĹźe pruskie i król musiał pod naciskiem zadowolonej magnaterii i szlachty zgodzić się na przedłuĹźenie rozejmu. Kolejna próba sprowokowania Szwecji odbyła się w 1639 roku. Władysław IV wysłał na Inflanty szwedzkie cesarskiego oficera Botha na czele dość silnego oddziału. Napad jednak nie udał się, a zajęta wojną w Niemczech Szwecja ograniczyła się do powaĹźnego ostrzeĹźenia. Kilka lat póĹşniej król starał się skłonić duńskiego króla Chrystiana IV do uderzenia na Szwecję, dając mu nadzieję na pomoc ze strony polskiej. Chrystian IV myślał wówczas o wojnie ze Szwecją, a pomoc ze strony Polski stanowiła dla niego powaĹźną zachętę. Nieoczekiwanie jednak, gdy wszystko było przygotowane do spotkania na wysokim szczeblu w celu omówienia szczegółów, duński król rozmyślił się i zerwał dalsze rozmowy z królem Polski. Nie udały się równieĹź próby nakłonienia cesarza do naruszenia granic Polski, aby w ten sposób sprowokować Szwecję do uderzenia na Rzeczpospolitą.Jeśli chodzi o rządy w państwie, król dążył z uporem (chociaĹź nie zawsze konsekwentnie) do wzmocnienia swej władzy. Wychowany w okresie tworzenia silnych monarchii absolutystycznych na zachodzie Europy, czuł się Ĺşle w republikańskiej i parlamentarnej Polsce. Mimo oficjalnego podkreślania swych związków z Polską, tak naprawdę marzył o tym, by sprawować rządy na wzór Turcji, Rosji, czy teĹź Francji.Władysław IV nie potrafił dojść do porozumienia z większością swych doradców i ministrów, którzy przewaĹźnie nie popierali decyzji króla, wówczas gdy nie były one akceptowane przez szlachtę. Wszystko to razem sprawiło, Ĺźe umierając przedwcześnie (podczas podróĹźy z Wilna do Warszawy, w miejscowości Merecz w maju 1648 roku), pozostawił po sobie nierozwiązany problem kozacki, który wkrótce okazał się zgubny dla Polski (śmierć Władysława IV zbiegła się w czasie z wybuchem powstania Chmielnickiego). Ĺšródła własne, strona internetowa:nbp.pl/pl.wikipedia.org

Sposoby płatności

• Płatność przy odbiorze
• Przelew bankowy
• Karta kredytowa

Dostawa towaru

• Wskaźnik dostępności towaru
• Śledzenie stanu zamówienia
• Poczta Polska
• Przesyłka kurierska