10,41 zł

Trudne decyzje. Heartland. - Lauren Brooke

Książki & Multimedia > Książki

Opis - Wydanie 2007r. Oprawa broszurowa. Strony 192. Format 12,5x19,5cm. Nazwa - Trudne decyzje. Heartland. Autor - Lauren Brooke Oprawa - Miękka Wydawca - Wydawnictwo Dolnośląskie Kod ISBN - 9788324591619 Kod EAN - 9788324591619 Rok wydania - 2012 Język - polski Seria wydawnicza - Heartland Format - 12.5x19.5cm Ilość stron - 192 Podatek VAT - 5% Premiera - 2012-12-29

Sklep: InBook.pl

12,24 zł

34 kazania na niedziele i dni powszednie - Ks. Aleksander Radecki

Książki & Multimedia > Książki

Nazwa - 34 kazania na niedziele i dni powszednie Autor - Ks. Aleksander Radecki Oprawa - Miękka Wydawca - Franciszkańskie Wydawnictwo św Antoniego Kod ISBN - 9788388598098 Kod EAN - 9788388598098 Rok wydania - 2002 Format - 120x190 Ilość stron - 190 Podatek VAT - 5%

Sklep: InBook.pl

33,58 zł

Supermamut (CD/DVD) - Fisz, Emade (Płyta CD)

Książki & Multimedia > Muzyka

Opis - SUPERMAMUT - dwupłytowa edycja specjalna (CD/DVD) albumu `MAMUT` to ukłon dla wszystkich fanów zespołu. Znajdziemy na niej m.in. remixy singla "Zwiedzam Świat" przygotowane przez The Dumplings oraz Pendofsky, wersje instrumentalne utworów, teledyski oraz film dokumentalny "MAMUT - krótka historia", zdradzający nie tylko tajniki pracy nad płytą, ale także opinie FISZA i EMADE dotyczące całej dyskografii zespołu. Całość dodatków zamykają dwa plakaty zespołu oraz 54-stronicowa książka zawierająca zdjęcia z trasy koncertowej FISZ EMADE TWORZYWO. Nazwa - Supermamut (CD/DVD) Autor - Fisz, Emade Wydawca - Agora Kod EAN - 9788326822995 Rok wydania - 2015 Nośnik - Płyta CD Podatek VAT - 5%

Sklep: InBook.pl

42,44 zł

MARCIN MIELCZEWSKI - Andrzej Kosendiak (Płyta CD)

Książki & Multimedia > Muzyka

Nazwa - MARCIN MIELCZEWSKI Autor - Andrzej Kosendiak Wydawca - Universal Music Kod EAN - 5902176502270 Rok wydania - 2017 Nośnik - Płyta CD Ilość elementów - 1 Podatek VAT - 23% Premiera - 2017-01-20

Sklep: InBook.pl

10,65 zł

Dziękuję... - ks. Feliks Folejewski SAC

Książki & Multimedia > Książki

Nazwa - Dziękuję... Autor - ks. Feliks Folejewski SAC Oprawa - Miękka Wydawca - Wydawnictwo Sióstr Loretanek Kod ISBN - 9788372573681 Kod EAN - 9788372573681 Rok wydania - 2016 Format - 120x180 Ilość stron - 136 Podatek VAT - 5%

Sklep: InBook.pl

16,14 zł

Walka odnieś zwycięstwo w najważniejszej bitwie - Craig Groeschel

Książki & Multimedia > Książki

Opis - Autor książki, pastor Craig Groeschel pomoże ci odkryć kim naprawdę jesteś, a jesteś silnym mężczyzną o sercu wojownika. Z bożą pomocą odnajdziesz siłę do walki w bitwach, które musisz zwyciężyć, w bitwach, które decydują o kondycji twojego serca, o jakości twojego małżeństwa i o kondycji zdrowia duchowego tych, których najbardziej kochasz. Nazwa - Walka odnieś zwycięstwo w najważniejszej bitwie Oryginalny tytuł - Fight Autor - Craig Groeschel Oprawa - Miękka Wydawca - Szaron Kod ISBN - 9788363271541 Kod EAN - 9788363271541 Rok wydania - 2015 Język - polski Tłumacz - Kraus Piątek Martyna Format - 14.5x20.5cm Ilość stron - 170 Podatek VAT - 5%

Sklep: InBook.pl

39,25 zł

Zastosowanie pomiarów impedancji w diagnostyce stomatologicznej - Alwas-Danowska Hanna M.

Książki & Multimedia > Książki

Opis - (...) monografia jest bardzo cennym opracowaniem podsumowującym wieloletnie badania Autorki w dziedzinie spektrometrii impedancyjnej w stomatologi. Prace te mają duże znaczenie w obiektywizacji i ilościowych badaniach diagnostycznych próchnicy. (...) Osiągnięcia badawcze dr n. med. Hanny Alwas-Danowskiej plasują Ją w czołówce badaczy w kraju i na świecie pracujących nad zastosowaniem ilościowej spektrometrii impedancyjnej w diagnostyce stomatologicznej. fragment recenzji prof. Pawła Strumiłło Nazwa - Zastosowanie pomiarów impedancji w diagnostyce stomatologicznej Autor - Alwas-Danowska Hanna M. Oprawa - Miękka Wydawca - Medyk Kod ISBN - 9788364045370 Kod EAN - 9788364045370 Rok wydania - 2016 Język - polski Format - 16.5x23.5cm Ilość stron - 202 Typ podręcznika - Podręcznik Podatek VAT - 5%

Sklep: InBook.pl

5,00 zł

2 zł, 750-lecie lokacji Krakowa, 2007 NBP - monety Nordic Gold

Kategorie > Monety Nordic Gold - 2 zł

Moneta obiegowa 2 zł - 750-lecie lokacji Krakowa, 2007 Nominał: 2 zł Metal: stop CuAl5Zn5Sn1 Stempel: zwykły Średnica: 27,00 mm Waga: 8,15 g Wielkość emisji: 1.200.000 szt. Data emisji monet: 22.05.2007 r. To już 750 lat minęło ... Moneta obiegowa, na której ukazano ważne historyczne wydarzenie dotyczące Krakowa. Niewątpliwy HIT inwestycyjny ! Awers: Wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej, po bokach orła oznaczenie roku emisji: 20-07, pod orłem napis: ZŁ 2 ZŁ, w otoku napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA, poprzedzony oraz zakończony sześcioma perełkami. Pod lewą łapą orła znak mennicy. Rewers: Stylizowany wizerunek fragmentu pieczęci księcia Bolesława Wstydliwego. W otoku stylizowany napis: 750-LECIE LOKACJI KRAKOWA, zakończony krzyżykiem. Na boku: ośmiokrotnie powtórzony napis: NBP, co drugi odwrócony o 180 stopni, rozdzielony gwiazdkami. Projektant monety: Ewa Tyc-Karpińska (awers), Robert Kotowicz (rewers) Kraków (pełna nazwa formalna: Stołeczne Królewskie Miasto Kraków, w skrócie Stoł. Król. M. Kraków) - miasto w południowej Polsce, położone nad Wisłą. Trzecie pod względem liczby mieszkańców po Warszawie i Łodzi, drugie pod względem powierzchni; jedno z najstarszych miast Polski, o ponad tysiącletniej historii, wysokich walorach kulturowych i architektonicznych. W przeszłości Kraków odgrywał rolę administracyjnej stolicy państwa i siedziby władców Polski. Kraków jest stolicą województwa małopolskiego oraz historycznej Małopolski. Na terenie Krakowa znajduje się siedziba główna instytucji o charakterze centralnym tj. Polskiej Akademii Umiejętności, miasto posiada również wiele placówek o znaczeniu i statusie narodowym, np. Narodowy Stary Teatr, Muzeum Narodowe, czy Biblioteka Jagiellońska. Pełni bardzo ważną funkcję administracyjną, kulturalną, edukacyjną, gospodarczą, usługową i turystyczną. Jest kluczowym węzłem drogowym i kolejowym. W pobliżu Krakowa znajduje się drugi co do wielkości w Polsce port lotniczy, o znaczeniu międzynarodowym i charakterze transatlantyckim (Balice). Etymologia nazwy Kraków Według legendy zapisanej przez Kadłubka nazwa Krakowa pochodzi od imienia księcia Kraka (Krakus lub Gracchus). Data narodzin, śmierci oraz lata panowania legendarnego władcy Polaków i założyciela Krakowa nie są znane. Według Kadłubka, którego świadectwo jest najstarsze, miał być jednym z książąt/namiestników Polaków walczących z Galami w Panonii lub Karyntii (kronikarz nie stwierdza tego wprost), po czym został wybrany królem i dał początek zorganizowanemu państwu polskiemu. Jak głosi legenda - po powrocie na ziemie polskie został królem. Miał dwóch synów i jedną córkę. Jego synowie mieli zabić groźnego Smoka Wawelskiego, a jeden z nich przez zawiść zabił brata. Inna legenda podaje, że sam Krak był pogromcą smoka. Córka miała na imię Wanda i stała się bohaterką innej legendy. Z opisem pogrzebu Kraka łączy się wzmianka o założeniu Krakowa. Podanie o Kraku przypomina nieco podanie o czeskim Kroku, a motyw walki ze smokiem został prawdopodobnie zaczerpnięty z legendy o świętym Jerzym. Choć zaliczana do najstarszych podań polskich, legenda zawiera ślady wydarzeń VII i VIII-wiecznych. Po śmierci Kraka usypano mu kopiec, gdzie według legend jest zasypany. Mieszkańcy Krakowa nosili ziemię w rękawach, stąd kopiec nazwano Rękawką. Historia Krakowa Najstarszy ośrodek osadniczy znajdował się m.in. na obronnym Wzgórzu Wawelskim. Był to prawdopodobnie jeden z najważniejszych grodów w plemiennym państwie Wiślan. Być może ziemie Wiślan znajdowały się przez pewien czas pod władaniem Państwa Wielkomorawskiego. W X w. Kraków wchodził w skład państwa pierwszych Przemyślidów. Ok. 990 roku znalazł się w granicach państwa piastowskiego. Pierwsza znana pisemna wzmianka o Krakowie (jako ważnym grodzie handlowym) pochodzi z relacji Ibrahima ibn Jakuba z ok. 966 r. Nad Wisłą obok Wawelu, na niewielkim wzgórzu z jurajskiego białego kamienia, według legendy stała niegdyś świątynia pogańska, na miejscu której zbudowano następnie kościół romański pw. św. Michała Archanioła. Co najmniej od 1000 roku w Krakowie znajdowała się siedziba biskupstwa, a za panowania Kazimierza Odnowiciela Kraków stał się główną siedzibą książęcą. W okresie rozbicia dzielnicowego Kraków był siedzibą księcia seniora, z czasem jednak książęta krakowscy stracili faktyczne zwierzchnictwo nad innymi władcami piastowskimi. W 1241 miasto zostało zniszczone podczas najazdu tatarskiego. Mogło to zadecydować o niepowodzeniu pierwszej lokacji Krakowa, która najprawdopodobniej miała miejsce na początku XIII w. Rozpoczęto odbudowę Krakowa, a książę Bolesław Wstydliwy, jego matka Grzymisława i żona św. Kinga w dniu 5 czerwca 1257 r. nadali miastu lokację na prawie magdeburskim. Wtedy też powstał charakterystyczny szachownicowy układ miasta, w który wpasowano zachowane elementy wcześniejsze (ul. Grodzka, kościół Mariacki). Pomiędzy Krakowem a Wawelem istniała osada Okół, dawne podgrodzie, która została wcielona do Krakowa przez króla Władysława Łokietka po buncie wójta Alberta. W 1320 r. w katedrze wawelskiej miała miejsce koronacja Władysława Łokietka, kończąca symbolicznie okres rozbicia dzielnicowego. Odtąd, aż do 1734, Kraków był miejscem koronacji królów Polski. W XIV wieku na przedmieściach Krakowa powstały dwa kolejne miasta: na południu Kazimierz (1335 r.) i na północy Kleparz (1366 r.). Będąc w XV i XVI w. stolicą jednego z mocarstw europejskich, Kraków rozwijał się pod każdym względem - architektonicznym, handlowym, rzemieślniczym, kulturalnym, naukowym. Kompleks zamkowy na Wawelu przebudowano i rozbudowano w stylu renesansowym. Odnowiono powstały w roku 1364 uniwersytet. Zbudowany został również Barbakan. W czasach Zygmunta Augusta Kraków liczył około 30 tys. Mieszkańców. Po unii polsko-litewskiej i powstaniu Rzeczypospolitej Obojga Narodów Kraków znalazł się na uboczu wielkiego państwa. Sejmy i elekcje nowych monarchów odbywały się w Warszawie, położonej mniej więcej w połowie drogi między stolicami Korony i Litwy. Od 1596 r., rozpoczął się proces wyjazdu dworu królewskiego Zygmunta III Wazy z Krakowa do Warszawy, zakończony ok. 1611 r. Nie zaistniał jednakże taki fakt, który nazwać byłoby można formalno prawnym "przeniesieniem stolicy". Katedra na Wawelu pozostał miejscem koronacyjnym, oraz pochówku królów Polski. Kraków pozostał stołecznym i królewskim miastem, niezależnie od osoby króla. Nawet w czasach późniejszych, sułtan turecki Kara Mustafa, pisał w korespondencji do ściśle związanego z Wilanowem Jana III Sobieskiego: "zniszczę Twój Kraków ...". Wraz z upadkiem Rzeczypospolitej rozpoczął się upadek Krakowa. Zniszczenia wojenne mocno nadszarpnęły pozycję miasta i zahamowały jego rozwój. Po raz pierwszy Kraków został zniszczony przez obce wojska w 1655, podczas "potopu szwedzkiego" (przedmieścia ucierpiały jednak mocno już w 1587, podczas próby zdobycia miasta przez arcyksięcia Maksymiliana Habsburga). W XVIII w. był zdobywany przez wojska pruskie, szwedzkie, austriackie i rosyjskie. 24 marca 1794 na rynku krakowskim przysięgę Narodowi złożył naczelnik Tadeusz Kościuszko rozpoczynając tym samym powstanie. Po III rozbiorze Polski Kraków zajęli Austriacy. W latach 1809-1815 należał do Księstwa Warszawskiego jako stolica departamentu. W latach 1815-1846 był stolicą niewielkiej powierzchniowo, formalnie niepodległej Rzeczypospolitej Krakowskiej. Wolne Miasto Kraków wraz z Okręgiem, Krakowem jako stolicą, było ostatnim wyrazem formalnej niepodległości, dotyczącym polskiej państwowości do czasu wskrzeszenia Polski stanowiącej byt samoistny, w 1918 r. W okresie Rzeczypospolitej Krakowskiej, rozpoczęła się gruntowna modernizacja i przebudowa miasta, które wciąż tkwiło w średniowiecznym układzie urbanistycznym. Zburzono większość murów miejskich, zasypano fosę na miejscu której powstał park nazwany Plantami. Po "rewolucji krakowskiej" czyli zbrojnym powstaniu przeciwko zaborcom, w 1846 ponownie został zajęty przez Austrię, w której granicach pozostawał aż do 1918. W 1850 wielki pożar zniszczył ok. 10% powierzchni miasta. W dwudziestoleciu międzywojennym, tuż po odzyskaniu niepodległości, polskie władze centralne, uznały wawelski zamek, za gmach reprezentacyjny Rzeczypospolitej do użytku Naczelnika Państwa, a następnie dla Prezydenta RP. Uchwałą zaś Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z 1921 r., krakowski zespół urbanistyczny na Wawelu, stał się jedną z oficjalnych Rezydencji Prezydenta Polski. Do dzisiaj, zachował się apartament Prezydenta RP Ignacego Mościckiego. Okupant niemiecki, zajął miasto już sześć dni po rozpoczęciu wojny. W czasie okupacji hitlerowskiej (1939-1945) stolica Generalnego Gubernatorstwa. Kraków był jedynym większym miastem, który nie zanotował spadku ludności, a w 1945 roku był miastem, gdzie mieszkało najwięcej mieszkańców. Niestety okupant niemiecki wywiózł do Niemiec wiele dzieł sztuki, z których wiele nie powróciło do kraju. O ile przed wojną ludność żydowska stanowiła 25% wszystkich mieszkańców, to po wojnie stanowili niewiele ponad 2%. Kraków odniósł też niewielkie straty podczas bombardowania miasta przez lotnictwo Armii Czerwonej. Wkroczenie do miasta sił sowieckich, nie było wyzwoleniem - okazało się ponowną okupacją, tym razem o "kolorze czerwonym". W okresie powojennym silny rozwój terytorialny i ludnościowy miasta, m.in. w 1951 przyłączono do Krakowa Nową Hutę, która nigdy nie posiadała samodzielnego statusu miejskiego. Nowa Huta nie miała nigdy oddzielnego ratusza i swoich radnych, chociaż do dzisiaj, jednym z historycznych miejsc w tej Dzielnicy, jest Plac Ratuszowy, gdzie w zamysłach budowniczych "socjalistycznego miasta" instytucja takowa miała zostać wzniesiona. Kraków został uprzemysłowiony. Efektem tego było zanieczyszczenie powietrza, jednak w porównaniu z regionem śląskim niezbyt duże. Na przełomie tysiącleci, w 2000, gród Kraka uzyskał tytuł "Europejskiej Stolicy Kultury". Dzisiaj, Kraków jest jednym z najpopularniejszych miejsc na świecie. W 2006 r., był w "piątce" najbardziej popularnych miast Europy, w 2007 r. uzyskał miano "najmodniejszego miasta świata" - wg amerykańskiej agencji internetowej Orbitz, wyznaczającej trendy w światowej turystyce. Pomimo swojej coraz większej kosmopolityczności, pozostaje nadal depozytariuszem polskiego godła. Jako jedyne miasto w Polsce, ma prawo używać w herbie, godła Państwa Polskiego. Taka możliwość, wg. symboliki heraldycznej, przysługuje jedynie miastom stołecznym. Atrakcje turystyczne Krakowa Kraków jest jednym z najważniejszych ośrodków kulturalnych w Polsce. Jest również jednym z ważnych ośrodków turystycznych, kulturalnych i zabytkowych w Europie. Kraków posiada ok. 3 500 obiektów architektury zabytkowej, prawnie uznanych i wpisanych do rejestru zabytków, w tym 1000 o najwyższych walorach artystycznych. Ruchomych dóbr kultury (poza muzeami), a więc w domach prywatnych, w kościołach, klasztorach - jest ok. 500 tys. W Krakowie warto zobaczyć i zwiedzić: Wzgórze Wawelskie: katedra na Wawelu, Zamek Królewski na Wawelu, Wawel Zaginiony, Smocza Jama. Rynek krakowski: kościół Mariacki i kościół św. Wojciecha, Sukiennice, Ratusz, kamienice, pomnik Adama Mickiewicza. Planty: Barbakan, Brama Floriańska, baszty: Pasamoników, Stolarska, Ciesielska, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych "Pałac Sztuki". Ulice: Floriańska, Grodzka, Bracka, Kanonicza, Mikołajska, Karmelicka. Synagogi Krakowa: Tempel, Wysoka, Wolfa Bociana (Poppera) z 1620, Stara w Krakowie, Izaaka, Kupa, synagoga i cmentarz Remuh. Kopce: Kościuszki, Krakusa, Piłsudskiego, Wandy. Zabytki krakowskie godne uwagi (wg stylów): Kraków romański: kościoły: św. Wojciecha, św. Andrzeja, Najświętszego Salwatora w Krakowie, krypta św. Leonarda w katedrze wawelskiej. Kraków gotycki: Barbakan, brama Floriańska, kościoły: Mariacki, św. Marka, św. Krzyża, św. Idziego, św. Barbary, kościół i klasztor Dominikanów, kościół i klasztor Franciszkanów, katedra na Wawelu, wieża ratuszowa, Collegium Maius, fortyfikacje miejskie Krakowa. Kraków renesansowy: kaplica Zygmuntowska na Wawelu, willa Decjusza w Woli Justowskiej, prałatówka kościoła Mariackiego. Kraków barokowy: kościoły: Misjonarzy na Stradomiu, Bernardynów na Stradomiu, św. Piotra i Pawła, św. Marcina, św. Mikołaja, Przemienienia Pańskiego (oo. Pijarów), św. Józefa w Krakowie (ul. Poselska), św. Floriana, Karmelitów na Piasku, św. Anny, Zwiastowania NP Marii (oo. Kapucynów), kościół i klasztor Paulinów (na Skałce). Kraków XIX-wieczny: Cmentarz Rakowicki (zał. 1803), Krypta Zasłużonych na Skałce, kamienice Teodora Talowskiego, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych "Pałac Sztuki". Kultura Krakowa Kraków, jest jednym z najważniejszych ośrodków kulturalnych w Polsce, powszechnie uważanym za stolicę kulturalną kraju. Jest również jednym z ważnych ośrodków turystycznych, kulturalnych i zabytkowych w Europie. Obszar zabytkowego Starego Miasta oraz Kazimierza wpisano w 1978 r. na pierwszą listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO. W roku 2000 Kraków został wybrany na jedno z europejskich miast kultury. W 2005 Kraków odwiedziło ponad 7 milionów turystów, o milion więcej niż w roku poprzednim. W Krakowie znajduje się wiele instytucji kulturalnych o istotnym znaczeniu dla życia kulturalnego w Polsce. Imprezy kulturalne w Krakowie to m. in.: Festiwal Kultury Żydowskiej, Festiwal Sacrum-Profanum, Międzynarodowy Festiwal Teatrów Alternatywnych, Wianki świętojańskie, Sylwester na krakowskim rynku, Żywa Szopka przy Franciszkańskiej, Emaus, Rękawka, Juwenalia, Lajkonik, Wybory "króla kurkowego", Parada smoków, Festiwal Shanties, Noc Muzeów, Studencki Festiwal Informatyczny. Sztuka Krakowa Sztuka Krakowa zajmuje od wieków czołową pozycję wśród polskich zjawisk artystycznych, reprezentowanych w tym mieście zarówno przez zachowane architektoniczne zespoły zabytkowe i obiekty o dużej wartości, jak i stosunkowo bogate zbiory muzealne i kościelne, wśród których znajdują się wybitne dzieła sztuki o dużym znaczeniu dla kultury europejskiej (ołtarz W. Stwosza, kolekcja arrasów wawelskich, obrazy cenionych artystów, m.in. L. da Vinci i Rembrandta). Rozkwit sztuki w Krakowie uwarunkowany był uprzywilejowaną pozycją grodu, a następnie miasta jako ośrodka handlowego, siedziby księcia seniora i wreszcie stolicy rozległego państwa. Zabytkowy układ urbanistyczny Krakowa Plan zabudowy starego Krakowa - obecnie śródmieście w obrębie Plant - zaliczony został do zabytków grupy "0", najwyższej skali międzynarodowej. Aktem, który zapoczątkował powstanie tego zabytkowego zespołu był przywilej lokacyjny, wydany dla Krakowa w 1257 roku przez księcia Bolesława Wstydliwego, jego matkę Grzymisławę i żonę Kunegundę. Zapewne wkrótce potem przystąpiono do rozplanowania miasta. Przed średniowiecznymi urbanistami stanęło wówczas niełatwe zadanie - należało połączyć w jeden zwarty organizm miejski rozrzucone szeroko a rozwijające się na długo przed lokacją osady, a także uwzględnić stojące już monumentalnie budowle i prowadzące do nich ulice. W rezultacie kilkuletnich zapewne prac powstał zdumiewający dziś swoją dojrzałością plan miasta o logicznym i harmonijnym układzie przestrzennym, którego centrum stanowi ogromny rynek o wymiarach 200 x 200 metrów. Z boków tego placu wybiegają zasadniczo po trzy ulice, które łącząc się pod kątem prostym z przecznicami tworzą typowy dla miast zakładanych w średniowieczu układ szachownicy. Widoczne na planie nieregularności i krzywizny niektórych ulic wynikły z konieczności liczenia się z przedlokacyjną zabudową. Plan urbanistyczny Krakowa był tak doskonały, że nie wymagał zmian przez kilka następnych stuleci i dzięki temu zachował się do naszych czasów, pełniąc dziś funkcję centrum współczesnego miasta. Począwszy od XIII wieku Kraków otaczał się wałami i murami obronnymi, a w ich obrębie wznoszono kamienice, kościoły i pałace. Każde stulecie pozostawiło tu ślad w postaci wspaniałych pomników architektury, wzbudzających nasz podziw i świadczących o wysokiej kulturze pokoleń, które je pozostawiły. Ciekawostki dotyczące Krakowa: * Nazwę "Kraków" (Krakow) nosi także kilka innych miejscowości na świecie (miejscowości o nazwie Krakow znajdują się także m. in. w stanach Missouri, Nebraska, Wisconsin i Michigan w USA oraz w Meklemburgii-Pomorzu Przednim w Niemczech. * Po Krakowie jeździła zaczarowana dorożka. Zaczarowana Dorożka, to wiersz K.I. Gałczyńskiego, opublikowany w tomie wierszy i poematów w 1948 roku. Wiersz, dedykowany żonie Natalii, utrzymany jest w tonie nastrojowego liryzmu i żartobliwej groteski. Odtwarza podróż zaczarowaną dorożką przez nocny Kraków. Pierwowzorem zaczarowanej dorożki był fiakier nr 13 (inne źródła podają nr 6) Jan Kaczara. Gałczyński, przebywając w Krakowie w latach 1946-1948, lubił korzystać z tego środka lokomocji, najczęściej właśnie z dorożki Kaczary, znanego z tego, że często mówił wierszem. Zaczarowany dorożkarz, któremu wiersz Gałczyńskiego przyniósł dużą popularność, zmarł w 1980 roku. Tą samą dorożką do 1985 roku ze złotym napisem "Zaczarowana Dorożka" jeździł syn Jana Kaczary. Po wypadku komunikacyjnym (zderzenie z wartburgiem) nie powróciła już na ulice Krakowa. * Ulice Krakowa - obecnie jest ich blisko dwa tysiące. Za najstarszą ulicę w Krakowie uznaje się ulicę Kanoniczą dochodzącą pod Wawel. * W Krakowie znajduje się najstarszy polski uniwersytet - Uniwersytet Jagielloński. Założony został w 1364 r. przez Kazimierza Wielkiego. * Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie to najstarsza wyższa uczelnia artystyczna w Polsce. Założona w roku 1818 pod nazwą: Szkoła Rysunku i Malarstwa (funkcjonowała w ramach Oddziału Literatury Uniwersytetu Jagiellońskiego). * W Krakowie istnieje 11 dużych teatrów oraz szereg mniejszych, często wystawiających swoje sztuki w małych nastrojowych piwniczkach. Znajduje się tu także pierwszy polski teatr stały, publiczny i zawodowy, Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, jeden z najstarszych w Polsce. * W Krakowie znajduje się ponad 30 muzeów, z których najważniejsze są Państwowe Zbiory Sztuki w Zamku Królewskim na Wawelu, Muzeum Narodowe z dużą kolekcją malarstwa polskiego i światowego oraz Muzeum Książąt Czartoryskich ze słynnym obrazem Leonarda da Vinci Dama z gronostajem. * Juwenalia - jak w innych miastach także w Krakowie odbywa się coroczne święto studentów, które przypada na okres maja (czasem początek czerwca) i trwa od kilku do kilkunastu dni. Najważniejszymi elementami święta są pochody studenckie i klucz do bram miasta (gdzie miasto dziękuje studentom za ich obecność). Temu świętu towarzyszą liczne koncerty, występy i zabawy. * Śmiało można powiedzieć, iż Kraków jest kolebką polskiego sportu. To tutaj w 1889 roku prof. dr Henryk Jordan założył Park Zabaw i Gier, gdzie tutejsza młodzież mogła swobodnie poznawać i uprawiać sport. Oprócz tego w 1869 roku wprowadzono w Galicji (w tym również w Krakowie) wychowanie fizyczne do szkół. * Na terenie Krakowa znajdują się dwa uzdrowiska. * W Krakowie jest około 40 parków. * Kraków to teren, na którym znajduje się wiele cennych gatunków fauny i flory. W Krakowie znajduje się 5 rezerwatów przyrody (Bielańskie Skałki, Bonarka, Panieńskie Skały, Skałki Przegorzalskie, Skołczanka). * W Krakowie znajduje się około 192 pomników przyrody, większość z nich to drzewa. "Źródło Świętojańskie" w Tyńcu oraz głaz narzutowy przy ulicy Spółdzielców są jednymi z najważniejszych pomników przyrody w gminie Kraków. Ciekawostki numizmatyczne dotyczące Krakowa: I-IV w. - Kraków nawiązał kontakty z kupcami rzymskimi, o czym świadczą wykopaliska z tego okresu (m. in. monety rzymskie). 1076 r. - powołano mennicę państwową w Krakowie. 1367 r. - król Kazimierz Wielki przeprowadził reformę monetarną, wprowadzając do obiegu grosz krakowski - srebrną monetę polską, wzorowaną na groszu praskim zarówno co do wartości jak i typologii. Na awersie widniała korona i napis w podwójnym otoku: KAZIMIRVS PRIMUS DEI GRATIA REX POLONIE. Rewers zdobił piękny orzeł otoczony napisem GROSSI CRACOVIENSSES. W praktyce grosz krakowski był bity ze względów prestiżowych. Bardzo krótko i w małych ilościach, gdyż jego emisja była nieopłacalna. Aby utrzymać podobną zawartość srebra (a więc i wartość) jak w groszu praskim, pozyskiwano surowiec ze srebrnego złomu, który był drogi. Obecnie grosz krakowski jest bardzo cenną monetą numizmatyczną. 1494 r. - w murze Collegium Maius odkryto skarb: monety, pierścienie i inne kosztowności. 1685 r. - zamknięto mennicę na Wawelu. 1765 r. - mandat królewski o przeniesieniu z Wawelu do Warszawy archiwum koronnego, tzw. Archiwum Skarbca Koronnego. Do roku 1768, po raz drugi, na Wawelu działa mennica. W okresie tzw. Rzeczpospolitej Krakowskiej (Wolne Miasto Kraków (1815-1846) - Kraków długo nie miał własnej waluty, gdyż znajdował się w unii walutowej z Królestwem Polskim. W obrocie były pieniądze sąsiadów i monety z czasów króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Dopiero w 1835 r., w związku z usunięciem wizerunku orła białego z monet kongresówki, rozpoczęto bicie własnych, tzw. złotówek krakowskich. 1833 r. - Zgromadzenie Reprezentantów podjęło decyzje o wprowadzeniu do obiegu monety krajowej. źródło: wikipedia - wolna encyklopedia

Sklep: Numizmatyczny.pl

32,63 zł

Podróżnicy bez mapy i paszportu - Tomasz Szerszeń

Książki & Multimedia > Książki

Opis - Najbardziej ekscytujące podróże to te, które odbywamy bez mapy i paszportu, bez z góry założonego planu, gdy poddajemy się poczuciu dezorientacji, wyobcowania. Podróżując w ten sposób, możemy, choć na moment, zapomnieć o wyznaczonych drogach i znajdujących się przy nich drogowskazach: u źródeł takiej podróży leży pragnienie obalenia granic, wymknięcia się pętającym nas ograniczeniom, regułom i hierarchiom... Przygoda, o której opowiada ta książka, odnosi się właśnie do takiego doświadczenia: przewodnikiem i jej głównym bohaterem jest Michel Leiris (1901-1990) - francuski pisarz, antropolog, etnograf, podróżnik, krytyk sztuki, kolekcjoner, poeta, surrealista. Postać symbolizująca intelektualne meandry poprzedniego wieku, utożsamiająca jego złożoność. Wraz z Leirisem podróżujemy - między Paryżem, Afryką i Karaibami - po bocznych ścieżkach międzywojennej francuskiej awangardy, ukazanej w swych skomplikowanych związkach z antropologią, etnografią, literaturą i kolonializmem. Jednym z przystanków tej podróży jest także legendarne, paradygmatyczne dla sztuki współczesnej pismo 'Documents'. Nazwa - Podróżnicy bez mapy i paszportu Autor - Tomasz Szerszeń Oprawa - Miękka Wydawca - słowo/obraz terytoria Kod ISBN - 9788374532464 Kod EAN - 9788374532464 Rok wydania - 2015 Język - polski Format - 15.5x24.0cm Ilość stron - 270 Podatek VAT - 5% Premiera - 2015-03-09

Sklep: InBook.pl

160,00 zł

10 zł, Władysław IV Waza - popiersie, PR70

Monety / Monety srebrne 1995-2017 / 1999

Kategoria: Monety srebrne Awers monety: Wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej, po bokach orła oznaczenie roku emisji: 19-99, pod orłem napis: ZŁ 10 ZŁ, w otoku napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA poprzedzony oraz zakończony pięcioma perełkami. Pod lewą łapą orła znak mennicy MW. Rewers monety: Popiersie króla Władysława IV Wazy. Z prawej strony półkolem napis: Władysław IV Waza. PoniĹźej półkolem daty: 1632-1648br Projektant monety: Ewa Tyc-Karpińska Władysław IV urodził się w Łobzowie pod Krakowem 9 czerwca 1595 roku. Był pierwszym męskim potomkiem króla Polski i Szwecji Zygmunta III oraz Anny HabsburĹźanki. Od początku brano go pod uwagę przy wyborze następcy tronu, poniewaĹź było duĹźe prawdopodobieństwo, Ĺźe po śmierci ojca wybór szlachty padnie na najstarszego syna królewskiego. Dzięki sukcesom odniesionym przez hetmana Stanisława Ĺťółkiewskiego, wybrano go w 1610 roku wielkim księciem moskiewskim (Władysław miał wtedy zaledwie 15 lat). Tytuł ten nosił aĹź do 1635 roku. Udział w kolejnych wyprawach przeciw Rosji w latach 1617-1618, przeciw Turkom w 1621 roku, a takĹźe Szwedom w latach 1626-1629 sprawił, Ĺźe młody królewicz nabrał doświadczenia w boju. W czasie podróĹźy europejskich w latach 1624-1625 poznał równieĹź sztukę wojenną państw zachodnich, m.in. miał okazję obserwować wybitnych dowódców hiszpańskich. 21 paĹşdziernika 1632 roku Władysław IV jednomyślnie został wybrany królem Polski i wielkim księciem litewskim. Poparli go bracia, PapieĹź Urban VII, a takĹźe sejmiki szlacheckie. Przy wyborze na króla Polski Władysław IV nie miał Ĺźadnego powaĹźnego konkurenta do tronu Rzeczypospolitej. 6 lutego odbyła się uroczysta koronacja, a dokonał jej arcybiskup gnieĹşnieński, prymas Jan Wężyk w katedrze na Wawelu. W czasie pierwszej wojny toczonej w latach 1632-1634 nowy król przeprowadził waĹźną zmianę w wojsku polskim kładąc większy niĹź do tej pory nacisk na rozbudowę piechoty i artylerii. Stworzone wówczas przez niego i wyposaĹźone w nowoczesny sposób (jak na tamte lata), oddziały piechoty, tworzyły w czasie wojny z Rosją ponad 60 procent całej armii. Właśnie dzięki tym zmianom, Władysław IV odniósł sukces w kampanii smoleńskiej. Równocześnie przystąpił do rozbudowy polskiej artylerii. Rezultaty tej działalności przyniosły wymierny efekt w póĹşniejszych latach, poniewaĹź pod koniec jego panowania w arsenałach (ówczesnych cekhauzach) stało ponad 300 armat, z czego większość była wyprodukowana w krajowych, popieranych przez króla ludwisarniach. W okresie wojny ze Szwedami, Władysław IV stworzył niemal od podstaw flotę, co prawda złoĹźoną z dwunastu okrętów, jednak zdolną do rozbudowy planowanej przez króla liczby dwudziestu czterech jednostek bojowych. Niestety, jedynie w sferze pomysłów króla pozostał ciekawy projekt załoĹźenia w Zatoce Puckiej nowego portu, który miał ograniczyć potęgę Gdańska. Druga dziedzina, której król poświęcał równie duĹźo uwagi, to sztuka. Władysław IV zasłuĹźył się jako propagator muzyki, przede wszystkim twórczości operowej. Dla tego gatunku sztuki, król utrzymywał na swym dworze muzykę i chór, stworzył pierwszą stałą salę widowiskową na zamku warszawskim, ponadto opłacał szereg wybitnych śpiewaków, śpiewaczek i kompozytorów. Wśród tych ostatnich zabłysnęli: Adam Jarzębski, Marcin Mielczewski, Wincenty Lilius i inni. W czasie panowania Władysława IV wystawiono dziesięć oper, urządzono dwanaście przedstawień operowych i kilka baletowych. Zainteresowania sztuką nie ograniczały się jedynie do opery i muzyki. Władysław IV kolekcjonował obrazy, sprowadzał rzeĹşby i produkowane w Belgii kobierce. Interesował się architekturą, to właśnie on podarował Warszawie jeden z piękniejszych pomników, kolumnę Zygmunta III, która ustawiona na Starym Mieście, stała się jednym z symboli stolicy. Władysław IV przez całe swoje Ĺźycie marzył o pogodzeniu Kościoła Katolickiego z Cerkwią, a takĹźe pragnął porozumienia między wszystkimi wyznaniami katolickimi. Pod koniec swego panowania zorganizował w Toruniu rozmowę braterską (colloquium charitativum) między katolikami, a protestantami róĹźnych odłamów. To spotkanie nie przyniosło Ĺźadnych wymiernych sukcesów i zmian w relacjach pomiędzy wyznaniami. Na jego dworze przebywali protestanci, kalwini, katolicy, jezuici. Król utrzymywał dobre stosunki z arcykatolikiem Albrychtem Stanisławem Radziwiłłem, przywódcą protestantów wielkopolskich, Rafałem Leszczyńskim, oraz wodzem kalwinów litewskich Krzysztofem Radziwiłłem. Jak widać na powyĹźszych przykładach Król Władysław IV był zwolennikiem tolerancji religijnej. Jego Ĺźycie osobiste, a przede wszystkim relacje z kobietami, nie układały się najlepiej. Władysław IV nie znalazł szczęścia w małżeństwie, ani z nieładną HabsburĹźanką Cecylią Renatą, ani potem z Gonzagą de Nevers, póĹşniejszą Ludwiką Marią. Silniejszym uczuciem darzył jedynie swoją nałoĹźnicę Jadwigę Łuszkowską, którą póĹşniej wydalił z dworu i wydał za dworzanina Wypyskiego. Po tych wydarzeniach, król Władysław IV szukał pociechy i zapomnienia w ramionach róĹźnych dam lekkiego obyczaju. Władysław IV jak większość polityków, miał przed oczami jeden cel, odzyskanie korony szwedzkiej. Był to jednak cel osobisty, w Ĺźaden sposób nie związany z interesem Polski. Król, aby osiągnąć swój cel, był gotów wpędzić naród polski w wojnę, której nikt z Polaków poza nim samym nie chciał. By zrealizować w pełni swój cel, Władysław IV próbował róĹźnych sposobów. W pierwszych miesiącach po objęciu władzy, próbował narzucić się stronom walczącym w Niemczech, cesarzowi i Szwedom, w charakterze uczciwego pośrednika. Te starania nie przyniosły Ĺźadnego rezultatu. W 1635 roku, gdy upływał termin rozejmu Rzeczypospolitej ze Szwecją, usiłował porwać naród do wojny uwaĹźając, Ĺźe szlachta zainteresowana zniesieniem blokady handlowej Gdańska poprze jego zamiary. Nieoczekiwanie jednak Szwedzi pod naciskiem sojuszniczej Francji zwolnili bez walki wybrzeĹźe pruskie i król musiał pod naciskiem zadowolonej magnaterii i szlachty zgodzić się na przedłuĹźenie rozejmu. Kolejna próba sprowokowania Szwecji odbyła się w 1639 roku. Władysław IV wysłał na Inflanty szwedzkie cesarskiego oficera Botha na czele dość silnego oddziału. Napad jednak nie udał się, a zajęta wojną w Niemczech Szwecja ograniczyła się do powaĹźnego ostrzeĹźenia. Kilka lat póĹşniej król starał się skłonić duńskiego króla Chrystiana IV do uderzenia na Szwecję, dając mu nadzieję na pomoc ze strony polskiej. Chrystian IV myślał wówczas o wojnie ze Szwecją, a pomoc ze strony Polski stanowiła dla niego powaĹźną zachętę. Nieoczekiwanie jednak, gdy wszystko było przygotowane do spotkania na wysokim szczeblu w celu omówienia szczegółów, duński król rozmyślił się i zerwał dalsze rozmowy z królem Polski. Nie udały się równieĹź próby nakłonienia cesarza do naruszenia granic Polski, aby w ten sposób sprowokować Szwecję do uderzenia na Rzeczpospolitą. Jeśli chodzi o rządy w państwie, król dążył z uporem (chociaĹź nie zawsze konsekwentnie) do wzmocnienia swej władzy. Wychowany w okresie tworzenia silnych monarchii absolutystycznych na zachodzie Europy, czuł się Ĺşle w republikańskiej i parlamentarnej Polsce. Mimo oficjalnego podkreślania swych związków z Polską, tak naprawdę marzył o tym, by sprawować rządy na wzór Turcji, Rosji, czy teĹź Francji. Władysław IV nie potrafił dojść do porozumienia z większością swych doradców i ministrów, którzy przewaĹźnie nie popierali decyzji króla, wówczas gdy nie były one akceptowane przez szlachtę. Wszystko to razem sprawiło, Ĺźe umierając przedwcześnie (podczas podróĹźy z Wilna do Warszawy, w miejscowości Merecz w maju 1648 roku), pozostawił po sobie nierozwiązany problem kozacki, który wkrótce okazał się zgubny dla Polski (śmierć Władysława IV zbiegła się w czasie z wybuchem powstania Chmielnickiego). Ĺšródła własne, strona internetowa:nbp.pl/pl.wikipedia.org Monety z serii poczet królów i książąt polskich (dowiedz się więcej o całej serii).

Sklep: enumizmatyczny.pl

249,00 zł

10 zł, Władysław IV Waza - półpostać

Monety / Monety srebrne 1995-2017 / 1999

Władysław IV Waza urodził się w Łobzowie pod Krakowem 9 czerwca 1595 roku. Był pierwszym męskim potomkiem króla Polski i Szwecji Zygmunta III oraz Anny HabsburĹźanki. Od początku uwzględniano go przy wyborze następcy tronu, poniewaĹź było duĹźe prawdopodobieństwo, Ĺźe po śmierci ojca wybór szlachty padnie na najstarszego syna królewskiego.Dzięki sukcesom odniesionym przez hetmana Stanisława Ĺťółkiewskiego, wybrano go w 1610 roku wielkim księciem moskiewskim (Władysław miał wtedy zaledwie 15 lat). Tytuł ten nosił aĹź do 1635 roku. Udział w kolejnych wyprawach przeciw Rosji w latach 1617-1618, przeciw Turkom w 1621 roku, a takĹźe Szwedom w latach 1626-1629 sprawił, Ĺźe młody królewicz nabrał doświadczenia w boju. W czasie podróĹźy europejskich w latach 1624-1625 poznał równieĹź sztukę wojenną państw zachodnich, m.in. miał okazję obserwować wybitnych dowódców hiszpańskich.21 paĹşdziernika 1632 roku Władysław IV jednomyślnie został wybrany królem Polski i wielkim księciem litewskim. Poparli go bracia, PapieĹź Urban VII, a takĹźe sejmiki szlacheckie. Przy wyborze na króla Polski Władysław IV nie miał Ĺźadnego powaĹźnego konkurenta do tronu Rzeczypospolitej. 6 lutego odbyła się uroczysta koronacja, a dokonał jej arcybiskup gnieĹşnieński, prymas Jan Wężyk w katedrze na Wawelu. W czasie pierwszej wojny toczonej w latach 1632-1634 nowy król przeprowadził waĹźną zmianę w wojsku polskim kładąc większy niĹź do tej pory nacisk na rozbudowę piechoty i artylerii. Stworzone wówczas przez niego i wyposaĹźone w nowoczesny sposób (jak na tamte lata), oddziały piechoty, tworzyły w czasie wojny z Rosją ponad 60 procent całej armii. Właśnie dzięki tym zmianom, Władysław IV odniósł sukces w kampanii smoleńskiej. Równocześnie przystąpił do rozbudowy polskiej artylerii. Rezultaty tej działalności przyniosły wymierny efekt w póĹşniejszych latach, poniewaĹź pod koniec jego panowania w arsenałach (ówczesnych cekhauzach) stało ponad 300 armat, z czego większość była wyprodukowana w krajowych, popieranych przez króla ludwisarniach. W okresie wojny ze Szwedami, Władysław IV stworzył niemal od podstaw flotę, co prawda złoĹźoną z dwunastu okrętów, jednak zdolną do rozbudowy planowanej przez króla liczby dwudziestu czterech jednostek bojowych. Niestety, jedynie w sferze pomysłów króla pozostał ciekawy projekt załoĹźenia w Zatoce Puckiej nowego portu, który miał ograniczyć potęgę Gdańska. Druga dziedzina, której król poświęcał równie duĹźo uwagi, to sztuka. Władysław IV zasłuĹźył się jako propagator muzyki, przede wszystkim twórczości operowej. Dla tego gatunku sztuki, król utrzymywał na swym dworze muzykę i chór, stworzył pierwszą stałą salę widowiskową na zamku warszawskim, ponadto opłacał szereg wybitnych śpiewaków, śpiewaczek i kompozytorów. Wśród tych ostatnich zabłysnęli: Adam Jarzębski, Marcin Mielczewski, Wincenty Lilius i inni. W czasie panowania Władysława IV wystawiono dziesięć oper, urządzono dwanaście przedstawień operowych i kilka baletowych. Zainteresowania sztuką nie ograniczały się jedynie do opery i muzyki. Władysław IV kolekcjonował obrazy, sprowadzał rzeĹşby i produkowane w Belgii kobierce. Interesował się architekturą, to właśnie on podarował Warszawie jeden z piękniejszych pomników, kolumnę Zygmunta III, która ustawiona na Starym Mieście, stała się jednym z symboli stolicy.Władysław IV przez całe swoje Ĺźycie marzył o pogodzeniu Kościoła Katolickiego z Cerkwią, a takĹźe pragnął porozumienia między wszystkimi wyznaniami katolickimi. Pod koniec swego panowania zorganizował w Toruniu rozmowę braterską (colloquium charitativum) między katolikami, a protestantami róĹźnych odłamów. To spotkanie nie przyniosło Ĺźadnych wymiernych sukcesów i zmian w relacjach pomiędzy wyznaniami. Na jego dworze przebywali protestanci, kalwini, katolicy, jezuici. Król utrzymywał dobre stosunki z arcykatolikiem Albrychtem Stanisławem Radziwiłłem, przywódcą protestantów wielkopolskich, Rafałem Leszczyńskim, oraz wodzem kalwinów litewskich Krzysztofem Radziwiłłem. Jak widać na powyĹźszych przykładach Król Władysław IV był zwolennikiem tolerancji religijnej.Jego Ĺźycie osobiste, a przede wszystkim relacje z kobietami, nie układały się najlepiej. Władysław IV nie znalazł szczęścia w małżeństwie, ani z nieładną HabsburĹźanką Cecylią Renatą, ani potem z Gonzagą de Nevers, póĹşniejszą Ludwiką Marią. Silniejszym uczuciem darzył jedynie swoją nałoĹźnicę Jadwigę Łuszkowską, którą póĹşniej wydalił z dworu i wydał za dworzanina Wypyskiego. Po tych wydarzeniach, król Władysław IV szukał pociechy i zapomnienia w ramionach róĹźnych dam lekkiego obyczaju. Władysław IV jak większość polityków, miał przed oczami jeden cel, odzyskanie korony szwedzkiej. Był to jednak cel osobisty, w Ĺźaden sposób nie związany z interesem Polski. Król, aby osiągnąć swój cel, był gotów wpędzić naród polski w wojnę, której nikt z Polaków poza nim samym nie chciał. By zrealizować w pełni swój cel, Władysław IV próbował róĹźnych sposobów. W pierwszych miesiącach po objęciu władzy, próbował narzucić się stronom walczącym w Niemczech, cesarzowi i Szwedom, w charakterze uczciwego pośrednika. Te starania nie przyniosły Ĺźadnego rezultatu. W 1635 roku, gdy upływał termin rozejmu Rzeczypospolitej ze Szwecją, usiłował porwać naród do wojny uwaĹźając, Ĺźe szlachta zainteresowana zniesieniem blokady handlowej Gdańska poprze jego zamiary. Nieoczekiwanie jednak Szwedzi pod naciskiem sojuszniczej Francji zwolnili bez walki wybrzeĹźe pruskie i król musiał pod naciskiem zadowolonej magnaterii i szlachty zgodzić się na przedłuĹźenie rozejmu. Kolejna próba sprowokowania Szwecji odbyła się w 1639 roku. Władysław IV wysłał na Inflanty szwedzkie cesarskiego oficera Botha na czele dość silnego oddziału. Napad jednak nie udał się, a zajęta wojną w Niemczech Szwecja ograniczyła się do powaĹźnego ostrzeĹźenia. Kilka lat póĹşniej król starał się skłonić duńskiego króla Chrystiana IV do uderzenia na Szwecję, dając mu nadzieję na pomoc ze strony polskiej. Chrystian IV myślał wówczas o wojnie ze Szwecją, a pomoc ze strony Polski stanowiła dla niego powaĹźną zachętę. Nieoczekiwanie jednak, gdy wszystko było przygotowane do spotkania na wysokim szczeblu w celu omówienia szczegółów, duński król rozmyślił się i zerwał dalsze rozmowy z królem Polski. Nie udały się równieĹź próby nakłonienia cesarza do naruszenia granic Polski, aby w ten sposób sprowokować Szwecję do uderzenia na Rzeczpospolitą.Jeśli chodzi o rządy w państwie, król dążył z uporem (chociaĹź nie zawsze konsekwentnie) do wzmocnienia swej władzy. Wychowany w okresie tworzenia silnych monarchii absolutystycznych na zachodzie Europy, czuł się Ĺşle w republikańskiej i parlamentarnej Polsce. Mimo oficjalnego podkreślania swych związków z Polską, tak naprawdę marzył o tym, by sprawować rządy na wzór Turcji, Rosji, czy teĹź Francji.Władysław IV nie potrafił dojść do porozumienia z większością swych doradców i ministrów, którzy przewaĹźnie nie popierali decyzji króla, wówczas gdy nie były one akceptowane przez szlachtę. Wszystko to razem sprawiło, Ĺźe umierając przedwcześnie (podczas podróĹźy z Wilna do Warszawy, w miejscowości Merecz w maju 1648 roku), pozostawił po sobie nierozwiązany problem kozacki, który wkrótce okazał się zgubny dla Polski (śmierć Władysława IV zbiegła się w czasie z wybuchem powstania Chmielnickiego). Ĺšródła własne, strona internetowa:nbp.pl/pl.wikipedia.org

Sklep: enumizmatyczny.pl

119,00 zł

10 zł, Władysław IV Waza - popiersie

Monety / Monety srebrne 1995-2017 / 1999

Awers monety: Wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej, po bokach orła oznaczenie roku emisji: 19-99, pod orłem napis: ZŁ 10 ZŁ, w otoku napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA poprzedzony oraz zakończony pięcioma perełkami. Pod lewą łapą orła znak mennicy MW. Rewers monety: Popiersie króla Władysława IV Wazy. Z prawej strony półkolem napis: Władysław IV Waza. PoniĹźej półkolem daty: 1632-1648br Projektant monety: Ewa Tyc-Karpińska Władysław IV urodził się w Łobzowie pod Krakowem 9 czerwca 1595 roku. Był pierwszym męskim potomkiem króla Polski i Szwecji Zygmunta III oraz Anny HabsburĹźanki. Od początku brano go pod uwagę przy wyborze następcy tronu, poniewaĹź było duĹźe prawdopodobieństwo, Ĺźe po śmierci ojca wybór szlachty padnie na najstarszego syna królewskiego.Dzięki sukcesom odniesionym przez hetmana Stanisława Ĺťółkiewskiego, wybrano go w 1610 roku wielkim księciem moskiewskim (Władysław miał wtedy zaledwie 15 lat). Tytuł ten nosił aĹź do 1635 roku. Udział w kolejnych wyprawach przeciw Rosji w latach 1617-1618, przeciw Turkom w 1621 roku, a takĹźe Szwedom w latach 1626-1629 sprawił, Ĺźe młody królewicz nabrał doświadczenia w boju. W czasie podróĹźy europejskich w latach 1624-1625 poznał równieĹź sztukę wojenną państw zachodnich, m.in. miał okazję obserwować wybitnych dowódców hiszpańskich.21 paĹşdziernika 1632 roku Władysław IV jednomyślnie został wybrany królem Polski i wielkim księciem litewskim. Poparli go bracia, PapieĹź Urban VII, a takĹźe sejmiki szlacheckie. Przy wyborze na króla Polski Władysław IV nie miał Ĺźadnego powaĹźnego konkurenta do tronu Rzeczypospolitej. 6 lutego odbyła się uroczysta koronacja, a dokonał jej arcybiskup gnieĹşnieński, prymas Jan Wężyk w katedrze na Wawelu. W czasie pierwszej wojny toczonej w latach 1632-1634 nowy król przeprowadził waĹźną zmianę w wojsku polskim kładąc większy niĹź do tej pory nacisk na rozbudowę piechoty i artylerii. Stworzone wówczas przez niego i wyposaĹźone w nowoczesny sposób (jak na tamte lata), oddziały piechoty, tworzyły w czasie wojny z Rosją ponad 60 procent całej armii. Właśnie dzięki tym zmianom, Władysław IV odniósł sukces w kampanii smoleńskiej. Równocześnie przystąpił do rozbudowy polskiej artylerii. Rezultaty tej działalności przyniosły wymierny efekt w póĹşniejszych latach, poniewaĹź pod koniec jego panowania w arsenałach (ówczesnych cekhauzach) stało ponad 300 armat, z czego większość była wyprodukowana w krajowych, popieranych przez króla ludwisarniach. W okresie wojny ze Szwedami, Władysław IV stworzył niemal od podstaw flotę, co prawda złoĹźoną z dwunastu okrętów, jednak zdolną do rozbudowy planowanej przez króla liczby dwudziestu czterech jednostek bojowych. Niestety, jedynie w sferze pomysłów króla pozostał ciekawy projekt załoĹźenia w Zatoce Puckiej nowego portu, który miał ograniczyć potęgę Gdańska. Druga dziedzina, której król poświęcał równie duĹźo uwagi, to sztuka. Władysław IV zasłuĹźył się jako propagator muzyki, przede wszystkim twórczości operowej. Dla tego gatunku sztuki, król utrzymywał na swym dworze muzykę i chór, stworzył pierwszą stałą salę widowiskową na zamku warszawskim, ponadto opłacał szereg wybitnych śpiewaków, śpiewaczek i kompozytorów. Wśród tych ostatnich zabłysnęli: Adam Jarzębski, Marcin Mielczewski, Wincenty Lilius i inni. W czasie panowania Władysława IV wystawiono dziesięć oper, urządzono dwanaście przedstawień operowych i kilka baletowych. Zainteresowania sztuką nie ograniczały się jedynie do opery i muzyki. Władysław IV kolekcjonował obrazy, sprowadzał rzeĹşby i produkowane w Belgii kobierce. Interesował się architekturą, to właśnie on podarował Warszawie jeden z piękniejszych pomników, kolumnę Zygmunta III, która ustawiona na Starym Mieście, stała się jednym z symboli stolicy.Władysław IV przez całe swoje Ĺźycie marzył o pogodzeniu Kościoła Katolickiego z Cerkwią, a takĹźe pragnął porozumienia między wszystkimi wyznaniami katolickimi. Pod koniec swego panowania zorganizował w Toruniu rozmowę braterską (colloquium charitativum) między katolikami, a protestantami róĹźnych odłamów. To spotkanie nie przyniosło Ĺźadnych wymiernych sukcesów i zmian w relacjach pomiędzy wyznaniami. Na jego dworze przebywali protestanci, kalwini, katolicy, jezuici. Król utrzymywał dobre stosunki z arcykatolikiem Albrychtem Stanisławem Radziwiłłem, przywódcą protestantów wielkopolskich, Rafałem Leszczyńskim, oraz wodzem kalwinów litewskich Krzysztofem Radziwiłłem. Jak widać na powyĹźszych przykładach Król Władysław IV był zwolennikiem tolerancji religijnej. Jego Ĺźycie osobiste, a przede wszystkim relacje z kobietami, nie układały się najlepiej. Władysław IV nie znalazł szczęścia w małżeństwie, ani z nieładną HabsburĹźanką Cecylią Renatą, ani potem z Gonzagą de Nevers, póĹşniejszą Ludwiką Marią. Silniejszym uczuciem darzył jedynie swoją nałoĹźnicę Jadwigę Łuszkowską, którą póĹşniej wydalił z dworu i wydał za dworzanina Wypyskiego. Po tych wydarzeniach, król Władysław IV szukał pociechy i zapomnienia w ramionach róĹźnych dam lekkiego obyczaju. Władysław IV jak większość polityków, miał przed oczami jeden cel, odzyskanie korony szwedzkiej. Był to jednak cel osobisty, w Ĺźaden sposób nie związany z interesem Polski. Król, aby osiągnąć swój cel, był gotów wpędzić naród polski w wojnę, której nikt z Polaków poza nim samym nie chciał. By zrealizować w pełni swój cel, Władysław IV próbował róĹźnych sposobów. W pierwszych miesiącach po objęciu władzy, próbował narzucić się stronom walczącym w Niemczech, cesarzowi i Szwedom, w charakterze uczciwego pośrednika. Te starania nie przyniosły Ĺźadnego rezultatu. W 1635 roku, gdy upływał termin rozejmu Rzeczypospolitej ze Szwecją, usiłował porwać naród do wojny uwaĹźając, Ĺźe szlachta zainteresowana zniesieniem blokady handlowej Gdańska poprze jego zamiary. Nieoczekiwanie jednak Szwedzi pod naciskiem sojuszniczej Francji zwolnili bez walki wybrzeĹźe pruskie i król musiał pod naciskiem zadowolonej magnaterii i szlachty zgodzić się na przedłuĹźenie rozejmu. Kolejna próba sprowokowania Szwecji odbyła się w 1639 roku. Władysław IV wysłał na Inflanty szwedzkie cesarskiego oficera Botha na czele dość silnego oddziału. Napad jednak nie udał się, a zajęta wojną w Niemczech Szwecja ograniczyła się do powaĹźnego ostrzeĹźenia. Kilka lat póĹşniej król starał się skłonić duńskiego króla Chrystiana IV do uderzenia na Szwecję, dając mu nadzieję na pomoc ze strony polskiej. Chrystian IV myślał wówczas o wojnie ze Szwecją, a pomoc ze strony Polski stanowiła dla niego powaĹźną zachętę. Nieoczekiwanie jednak, gdy wszystko było przygotowane do spotkania na wysokim szczeblu w celu omówienia szczegółów, duński król rozmyślił się i zerwał dalsze rozmowy z królem Polski. Nie udały się równieĹź próby nakłonienia cesarza do naruszenia granic Polski, aby w ten sposób sprowokować Szwecję do uderzenia na Rzeczpospolitą.Jeśli chodzi o rządy w państwie, król dążył z uporem (chociaĹź nie zawsze konsekwentnie) do wzmocnienia swej władzy. Wychowany w okresie tworzenia silnych monarchii absolutystycznych na zachodzie Europy, czuł się Ĺşle w republikańskiej i parlamentarnej Polsce. Mimo oficjalnego podkreślania swych związków z Polską, tak naprawdę marzył o tym, by sprawować rządy na wzór Turcji, Rosji, czy teĹź Francji. Władysław IV nie potrafił dojść do porozumienia z większością swych doradców i ministrów, którzy przewaĹźnie nie popierali decyzji króla, wówczas gdy nie były one akceptowane przez szlachtę. Wszystko to razem sprawiło, Ĺźe umierając przedwcześnie (podczas podróĹźy z Wilna do Warszawy, w miejscowości Merecz w maju 1648 roku), pozostawił po sobie nierozwiązany problem kozacki, który wkrótce okazał się zgubny dla Polski (śmierć Władysława IV zbiegła się w czasie z wybuchem powstania Chmielnickiego). Ĺšródła własne, strona internetowa:nbp.pl/pl.wikipedia.org

Sklep: enumizmatyczny.pl

szukaj w Kangoo antykwariat internetowy sztuka warszawy czasow jana iii 16562

Sklepy zlokalizowane w miastach: Warszawa, Kraków, Łódź, Wrocław, Poznań, Gdańsk, Szczecin, Bydgoszcz, Lublin, Katowice

1. Sklepy z antykwariat internetowy sztuka warszawy czasow jana iii 16562

2. Szukaj na wszystkich stronach serwisu

t1=0.052, t2=0, t3=0, t4=0.012, t=0.052