Opis

Kategoria: numizmatyka / monety srebrne  Awers monety: Z prawej strony wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej. U góry z prawej strony półkolem napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA. PoniĹźej orła z prawej strony oznaczenie roku emisji: 2008. U dołu wizerunki: otwartej książki i pod nią zamkniętej książki. Z lewej strony stylizowane wizerunki spadających kartek. Pod prawą łapą orła znak mennicy: M/W.  Rewers monety: Stylizowany wizerunek bramy głównej Uniwersytetu Warszawskiego. PoniĹźej stylizowana flaga symbolizująca flagę polską, oraz stylizowane wizerunki transparentów. U góry półkolem napis: 40. ROCZNICA/MARCA `68. U dołu stylizowane wizerunki milicjantów i strajkujących studentów.  Projektant monety: Andrzej Nowakowski  Na przełomie 1967/68 roku pojawiły się informacje o ograniczeniu przedstawień Dziadów w reĹźyserii Kazimierza Dejmka, wystawianych w warszawskim Teatrze Narodowym, co wiązano (według cenzury) z oklaskami podkreślającymi antyrosyjskie kwestie dramatu. Podejrzewano jednak, Ĺźe oklaski te prowokowały słuĹźby bezpieczeństwa. W połowie stycznia władze zdecydowały o zdjęciu Dziadów. 30 stycznia 1968 roku, odbyło się ostatnie przedstawienie. Prowokatorów w czasie ostatniego przedstawienia wyręczyła publiczność przyjmując arcydzieło owacją. Wieczorem spod teatru w stronę pomnika Adama Mickiewicza na Krakowskim Przedmieściu, ruszył pochód z transparentami żądającymi następnych przedstawień. Milicja Obywatelska nie interweniowała. Dopiero póĹşniej niektórych uczestników demonstracji aresztowano. Zdjęcie Dziadów wywołało powszechne niezadowolenie. W lutym na Uniwersytecie Warszawskim zbierano podpisy pod petycją protestującą przeciw zakazowi przedstawień. Dnia 29 lutego odbyło się zebranie Warszawskiego Oddziału Związku Literatów Polskich. Wyjaśnienia przedstawiciela władz, który niezręcznie bronił decyzji o zdjęciu Dziadów, oburzyły zgromadzonych pisarzy. Przeciw działaniu władz opowiedzieli się Paweł Jasienica i Antoni Słonimski, a Stefan Kisielewski określił panujący w PRL system „dyktaturą ciemniaków”. Pisarze partyjni próbowali złagodzić falę krytyki, jednak większość zgromadzonych przyjęła rezolucję protestującą przeciw nasileniu cenzury, oraz domagającą się przywrócenia swobody twórczej i wznowienia Dziadów. W tym samym czasie za udział w demonstracji z 30 stycznia z Uniwersytetu Warszawskiego usunięto studentów Adama Michnika i Henryka Szlajfera. W świetle obowiązujących przepisów była to decyzja bezprawna, a podjęło ją Ministerstwo Szkolnictwa WyĹźszego na podstawie sugestii warszawskiego Komitetu Wojewódzkiego i MSW. 8 marca 1968 roku, na dziedzińcu Uniwersytetu odbył się wiec studentów, na którym przyjęto rezolucję żądającą uniewaĹźnienia decyzji w sprawie represjonowanych studentów. Uczestnicy wiecu zostali otoczeni przez cywilnych funkcjonariuszy milicji, którzy zajechali autokarem z napisem Wycieczka. Próbowali oni wyrywać z tłumu poszczególne osoby. Kiedy autokary odjechały, a studenci rozchodzili się w spokoju, przez bramę główną wdarły się specjalne oddziały milicji, które brutalnie zaatakowały młodzieĹź. Tłum obserwatorów na Krakowskim Przedmieściu skandował okrzyk „Gestapo!” Tego samego dnia przeprowadzono liczne aresztowania w środowisku uniwersyteckim. Prasa, radio i telewizja wspomniały o „zakłóceniach w ruchu ulicznym i komunikacji” na Krakowskim Przedmieściu oraz ekscesach bananowej młodzieĹźy i chuliganów, co wywołało oburzenie wśród studentów. 9 marca odbyły się wiece na Politechnice, których uczestniczy wyrazili solidarność z Uniwersytetem i potępili brutalną akcję milicji. Studenci sformowali pochód, który został rozpędzony przez MO. Milicja wielokrotnie atakowała grupki demonstrantów w róĹźnych częściach stolicy.  Propaganda sugerowała, Ĺźe inspiratorami zajść byli studenci pochodzenia Ĺźydowskiego, z reguły dzieci wysokich urzędników PRL. Stanowiło to po części prawdę, jednak propaganda nie zauwaĹźyła, iĹź ich demokratyczne dążenia znajdowały szerokie poparcie społeczne. 11 marca na posiedzeniu aktywu partyjnego I sekretarz KW w Warszawie, Józef Kępa zaprezentował antysemicką wersję wydarzeń. Na Uniwersytecie, Politechnice i Szkole Głównej Planowania i Statystyki (SGPiS) odbyły się wiece studenckie, które uchwaliły rezolucje domagające się od władz ustalenia odpowiedzialności za brutalną akcję MO i kłamstwa prasy. Z kolei na żądanie warszawskiego KW w zakładach przemysłowych organizowano wiece robotnicze pod hasłami „Studenci do nauki, literaci do pióra” lub „Precz z syjonizmem”. Dnia 11 marca po południu w Warszawie doszło do kolejnych starć manifestantów z milicją. Grupy demonstrantów dotarły aĹź do gmachu Komitetu Centralnego. Tymczasem wiece studentów w Krakowie, Poznaniu, Lublinie, Łodzi, Gdańsku, Wrocławiu i Toruniu solidaryzowały się ze studentami Uniwersytetu Warszawskiego, żądając przestrzegania swobód konstytucyjnych, ukarania winnych brutalnych akcji milicji i zwolnienia aresztowanych. W wielu miastach, m. in. W Krakowie i Gdańsku, demonstrantów rozpędzała milicja.  19 marca 1968 roku w Sali Kongresowej w Warszawie zorganizowano spotkanie stołecznego aktywu PZPR z kierownictwem partii. Gomułka w swoim wystąpieniu podkreślił antyradzieckie prowokacje w czasie przedstawień Dziadów, „antysocjalistyczne” działania „wrogów Polski Ludowej, jak równieĹź zaakcentował Ĺźydowskie pochodzenie rzekomych inspiratorów zajść na Uniwersytecie Warszawskim. W swoim przemówieniu zapewniał, Ĺźe walka z syjonizmem nie ma nic wspólnego z antysemityzmem. Przemówienie Gomułki wywołało oburzenie wśród studentów. Na Politechnice Warszawskiej i Uniwersytecie rozpoczęto strajk okupacyjny. Po trzech dniach oba strajki zakończono, poniewaĹź władze zapowiedziały, ze rozwiążą uczelnie i rozpoczną nowe zapisy.  Protesty i manifestacje nie przyniosły wymiernego skutku. Spotkały się z obojętnością i wrogością władz. Po zwolnieniu z pracy profesora Kołakowskiego i innych profesorów Uniwersytetu, studenci zorganizowali kolejny wiec, podczas którego uchwalono Deklarację Ruchu Studenckiego. Żądano w niej swobody zrzeszania się, wolności opinii, zniesienia cenzury, wprowadzenia społecznej kontroli państwowej i przestrzegania praw obywatelskich. W związku z tym wiecem władze skreśliły z listy studentów 34 osoby. Rozwiązano sześć kierunków studiów, m.in. Ekonomię, Filozofię i Socjologię. Podobne działania zastosowano na innych uczelniach. Tysiące studentów skierowano do słuĹźby wojskowej. Władze rozgromiły marcowy ruch demokratyczny. Wielu Polaków Ĺźydowskiego pochodzenia, którzy ulegli juĹź asymilacji, a w szczególności ich dzieci, nagle dowiadywali się, Ĺźe są „tylko” Ĺťydami, niepożądanymi w Polsce. Represje antysemickie spowodowały, Ĺźe w latach 1968 – 1969 wyjechało z PRL około 20 tysięcy osób.  Ĺšródła własne, strona internetowa: nbp.pl  Przeczytaj równieĹź artykuł "Polska droga do wolności" na srebrnych monetach III RP, który przygotował dla Państwa nasz sklep numizmatyczny oraz zobacz pozostałe monety kolekcjonerskie, z serii "Polska droga do wolności".

Sposoby płatności

• Płatność przy odbiorze
• Przelew bankowy
• Karta kredytowa

Dostawa towaru

• Wskaźnik dostępności towaru
• Śledzenie stanu zamówienia
• Poczta Polska
• Przesyłka kurierska