Hetman Stanisłąw Żółkiewski / Hetman Stefan Czarniecki Bellona

Historia Polski - 960-1795Historia wojskowości. Wojskowi, dowódcyBiografie

Hetman Stanisław ŻółkiewskiBiografia znakomitego wodza doby dawnej Rzeczypospolitej, mistrza staropolskiej sztuki wojennej, hetmana wielkiego koronnego. Był autorem i świadkiem największych triumfów polskiego oręża. Zwyciężył pod Kłuszynem nad wielokrotnie przeważającą armią moskiewską i w następstwie osiągniętego po bitwie porozumienia z bojarami mógł umieścić na Kremlu polską załogę i otworzyć perspektywę uzyskania carskiej korony przez polskiego królewicza. Poległ w czasie tragicznego odwrotu pod Cecorą. Był też utalentowanym pisarzem i teoretykiem wojskowości.Leszek Podhorodecki, znakomity popularyzator historii, z wielką erudycją, w sposób przystępny i rzetelny, przybliża nam sylwetkę wielkiego hetmana.Hetman Stefan CzarnieckiW XVII wieku Rzeczpospolita toczyła nieustanne wojny z Rosją, Szwecją, Turcją i Tatarami. Nękały ją też konflikty wewnętrzne, zwłaszcza z Kozakami, rokosze i wojny domowe. Te niszczące kraj zmagania, a także wynaturzenie demokracji szlacheckiej doprowadziły państwo do upadku. Zanim jednak pogrążyło się ono w anarchii i niemocy czasów saskich, oręż polski święcił wiele triumfów na polach bitew, a w wojsku pojawiła się cała plejada wielkich wodzów. Jednym z nich był Stefan Czarniecki. Tylko on jeden utrwalił się jednak w strofach naszego hymnu narodowego, zdobył sobie wielką sławę. Stało się to za sprawą całej ogromnej literatury pamiętnikarskiej XVII wieku, a później twórczości pisarzy epoki Oświecenia i XIX wieku z Henrykiem Sienkiewiczem na czele.Wbrew ocenom wielu współczesnych literatura ta przedstawiała Czarnieckiego jako posągowego bohatera bez żadnych wad i ułomności. W podobnym duchu pisali na ogół także autorzy okresu II Rzeczypospolitej.Dziś wiemy, że Czarniecki był człowiekiem z krwi i kości, a nie posągowym, wyidealizowanym bohaterem. Takiego też staramy się ukazać Czytelnikom na łamach książki.

Sklep: Booknet.net.pl

PAKIET 2012 HETMAN STEFAN CZARNIECKI/ HETMAN STANISŁAW ŻÓŁKIEWSKI LESZEK PODHORODECKI

Literatura popularnonaukowa>Historia i archeologia

Hetman Stanisław Żółkiewski Biografia znakomitego wodza doby dawnej Rzeczypospolitej, mistrza staropolskiej sztuki wojennej, hetmana wielkiego koronnego. Był autorem i świadkiem największych triumfów polskiego oręża. Zwyciężył pod Kłuszynem nad wielokrotnie przeważającą armią moskiewską i w następstwie osiągniętego po bitwie porozumienia z bojarami mógł umieścić na Kremlu polską załogę i otworzyć perspektywę uzyskania carskiej korony przez polskiego królewicza. Poległ w czasie tragicznego odwrotu pod Cecorą. Był też utalentowanym pisarzem i teoretykiem wojskowości. Leszek Podhorodecki, znakomity popularyzator historii, z wielką erudycją, w sposób przystępny i rzetelny, przybliża nam sylwetkę wielkiego hetmana. Hetman Stefan Czarniecki W XVII wieku Rzeczpospolita toczyła nieustanne wojny z Rosją, Szwecją, Turcją i Tatarami. Nękały ją też konflikty wewnętrzne, zwłaszcza z Kozakami, rokosze i wojny domowe. Te niszczące kraj zmagania, a także wynaturzenie demokracji szlacheckiej doprowadziły państwo do upadku. Zanim jednak pogrążyło się ono w anarchii i niemocy czasów saskich, oręż polski święcił wiele triumfów na polach bitew, a w wojsku pojawiła się cała plejada wielkich wodzów. Jednym z nich był Stefan Czarniecki. Tylko on jeden utrwalił się jednak w strofach naszego hymnu narodowego, zdobył sobie wielką sławę. Stało się to za sprawą całej ogromnej literatury pamiętnikarskiej XVII wieku, a później twórczości pisarzy epoki Oświecenia i XIX wieku z Henrykiem Sienkiewiczem na czele. Wbrew ocenom wielu współczesnych literatura ta przedstawiała Czarnieckiego jako posągowego bohatera bez żadnych wad i ułomności. W podobnym duchu pisali na ogół także autorzy okresu II Rzeczypospolitej. Dziś wiemy, że Czarniecki był człowiekiem z krwi i kości, a nie posągowym, wyidealizowanym bohaterem. Takiego też staramy się ukazać Czytelnikom na łamach książki.

Sklep: Planetaksiazki.pl

Hetman Stefan Czarniecki Bellona

Historia Polski

W XVII wieku Rzeczpospolita toczyła nieustanne wojny z Rosją, Szwecją, Turcją i Tatarami. Nękały ją też konflikty wewnętrzne, zwłaszcza z Kozakami, rokosze i wojny domowe. Te niszczące kraj zmagania, a także wynaturzenie demokracji szlacheckiej doprowadziły państwo do upadku. Zanim jednak pogrążyło się ono w anarchii i niemocy czasów saskich, oręż polski święcił wiele triumfów na polach bitew, a w wojsku pojawiła się cała plejada wielkich wodzów. Jednym z nich był Stefan Czarniecki. Tylko on jeden utrwalił się jednak w strofach naszego hymnu narodowego, zdobył sobie wielką sławę. Stało się to za sprawą całej ogromnej literatury pamiętnikarskiej XVII wieku, a później twórczości pisarzy epoki Oświecenia i XIX wieku z Henrykiem Sienkiewiczem na czele. Wbrew ocenom wielu współczesnych literatura ta przedstawiała Czarnieckiego jako posągowego bohatera bez żadnych wad i ułomności. W podobnym duchu pisali na ogół także autorzy okresu II Rzeczypospolitej.Dziś wiemy, że Czarniecki był człowiekiem z krwi i kości, a nie posągowym, wyidealizowanym bohaterem. Takiego też staramy się ukazać Czytelnikom na łamach książki.

Sklep: Booknet.net.pl

Hetman Stefan Czarniecki bellona

Historia. Archeologia>Historia poszczególnych krajów i krain>Historia Europy

W XVII wieku Rzeczpospolita toczyła nieustanne wojny z Rosją, Szwecją, Turcją i Tatarami. Nękały ją też konflikty wewnętrzne, zwłaszcza z Kozakami, rokosze i wojny domowe. Te niszczące kraj zmagania, a także wynaturzenie demokracji szlacheckiej doprowadziły państwo do upadku. Zanim jednak pogrążyło się ono w anarchii i niemocy czasów saskich, oręż polski święcił wiele triumfów na polach bitew, a w wojsku pojawiła się cała plejada wielkich wodzów. Jednym z nich był Stefan Czarniecki. Tylko on jeden utrwalił się jednak w strofach naszego hymnu narodowego, zdobył sobie wielką sławę. Stało się to za sprawą całej ogromnej literatury pamiętnikarskiej XVII wieku, a później twórczości pisarzy epoki Oświecenia i XIX wieku z Henrykiem Sienkiewiczem na czele. Wbrew ocenom wielu współczesnych literatura ta przedstawiała Czarnieckiego jako posągowego bohatera bez żadnych wad i ułomności. W podobnym duchu pisali na ogół także autorzy okresu II Rzeczypospolitej.Dziś wiemy, że Czarniecki był człowiekiem z krwi i kości, a nie posągowym, wyidealizowanym bohaterem. Takiego też staramy się ukazać Czytelnikom na łamach książki....

Sklep: Bonusmedia

Hetman Stefan Czarniecki Bellona

Książki/Historia/Historia

Sklep: Selkar.pl

Pochodne instrumenty kredytowe - Izabela Pruchnicka-Grabias

Książki & Multimedia > Książki

Opis - Książka, posiadająca istotne walory praktyczne, jest pierwszą pozycją polskiej autorki w tak kompleksowy sposób analizującą nie tylko istotę funkcjonowania kredytowych instrumentów pochodnych, ale również modele ich wyceny, doskonalenie których autorka słusznie uznaje za kluczowe dla rozwoju tego rynku. Niewątpliwą zaletą opracowania jest mnogość przykładów, przeprowadzających Czytelnika przez kolejne etapy szacowania wartości omawianych struktur i tworzących idealną bazę dla zrozumienia konstrukcji tych złożonych produktów. Prof. zw. dr hab. Janusz Soboń Publikacja stanowi cenne kompendium wiedzy zarówno dla praktyków rynku finansowego, jak i studentów oraz słuchaczy studiów podyplomowych i doktoranckich, jak również dla pracowników nauki zainteresowanych wdrażaniem metod kwantyfikacji ryzyka kredytowego w praktykę. Prof. nadzw. SGH dr hab. Paweł Niedziółka Nazwa - Pochodne instrumenty kredytowe Autor - Izabela Pruchnicka-Grabias Oprawa - Miękka Wydawca - CeDeWu Kod ISBN - 9788375563733 Kod EAN - 9788375563733 Wydanie - 1 Rok wydania - 2011 Język - polski Format - 16.5x23.0cm Ilość stron - 280 Podatek VAT - 5%

Sklep: InBook.pl

Słownik bohaterów literackich Greg

SŁOWNIKI WIELOJĘZYCZNE

Słownik bohaterów literackich to najobszerniejsza z dostępnych na rynku książek zawierających charakterystyki bohaterów literackich. Powstała z myślą o uczniach szkoły podstawowej i gimnazjum, którzy będą się musieli zmierzyć z taką formą wypowiedzi pisemnej jak charakterystyka bohatera. Najnowszy Słownik... zawiera charakterystyki wszystkich bohaterów (ludzi, zwierząt, istot fantastycznych, postaci fikcyjnych, historycznych) występujących w lekturach ze szkoły podstawowej i gimnazjum.Hasła zostały ułożone alfabetycznie i skonstruowane następująco: nazwisko i imię (imiona) bohatera; autor i tytuł utworu, w którym postać występuje; określenie ważności bohatera (główny, tytułowy, drugoplanowy, epizodyczny); krótkie przedstawienie postaci; informacje na temat wyglądu bohatera, informacje na temat jej biografii, życia, dziejów, charakterystyka; określenie roli postaci w utworze. Często przy nazwisku bohatera w nawiasie pojawia się dookreślenie roli postaci, by łatwiej ją było odnaleźć, zwłaszcza, jeśli w literaturze występuje kilka postaci o tym imieniu, np.: FRANCISZEK (święty), KIEMLICZ (ojciec). Jeżeli postać występuje pod kilkoma imionami, podano je w nawiasie, np.: AFRODYTA (WENUS). Jeśli ta sama postać występuje w cyklu utworów, w haśle opisano jej rolę i status w poszczególnych częściach, przy czym ułożono je

Sklep: Booknet.net.pl

Słownik bohaterów literackich. Szkoła podstawowa. Gimnazjum Greg

Słowniki

Słownik bohaterów literackich to najobszerniejsza z dostępnych na rynku książek zawierających charakterystyki bohaterów literackich. Powstała z myślą o uczniach szkoły podstawowej i gimnazjum, którzy będą się musieli zmierzyć z taką formą wypowiedzi pisemnej jak charakterystyka bohatera. Najnowszy Słownik... zawiera charakterystyki wszystkich bohaterów (ludzi, zwierząt, istot fantastycznych, postaci fikcyjnych, historycznych) występujących w lekturach ze szkoły podstawowej i gimnazjum.Hasła zostały ułożone alfabetycznie i skonstruowane następująco: nazwisko i imię (imiona) bohatera; autor i tytuł utworu, w którym postać występuje; określenie ważności bohatera (główny, tytułowy, drugoplanowy, epizodyczny); krótkie przedstawienie postaci; informacje na temat wyglądu bohatera, informacje na temat jej biografii, życia, dziejów, charakterystyka; określenie roli postaci w utworze. Często przy nazwisku bohatera w nawiasie pojawia się dookreślenie roli postaci, by łatwiej ją było odnaleźć, zwłaszcza, jeśli w literaturze występuje kilka postaci o tym imieniu, np.: FRANCISZEK (święty), KIEMLICZ (ojciec). Jeżeli postać występuje pod kilkoma imionami, podano je w nawiasie, np.: AFRODYTA (WENUS). Jeśli ta sama postać występuje w cyklu utworów, w haśle opisano jej rolę i status w poszczególnych częściach, przy czym ułożono je

Sklep: NaszaSzkolna.pl

Słownik bohaterów literackich. Liceum Greg

Słowniki

Słownik bohaterów literackich to najobszerniejsza z dostępnych na rynku książek zawierających charakterystyki bohaterów literackich. Powstała z myślą o uczniach liceum i technikum, którzy będą musieli opanować informacje na temat wielu dział literackich, znać typy bohaterów charakterystyczne dla twórczości danego autora, epoki, z której pochodzi utwór, wzorce osobowe lansowane w danej epoce literackiej.Najnowszy Słownik Bohaterów Literackich zawiera charakterystyki wszystkich bohaterów z dzieł klasyki światowej i polskiej (ludzi, zwierząt, istot fantastycznych, postaci fikcyjnych, historycznych) zalecanych jako lektury dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych. Porządkując postaci i selekcjonując bohaterów wzięliśmy pod uwagę podstawę programową (lektury obowiązujące wszystkich maturzystów) oraz lektury proponowane przez twórców najbardziej popularnych w szkołach programów nauczania i podręczników. Dzięki temu wybór jest trafny i odpowiada wymaganiom nauczycieli i potrzebom czytelników.Hasła zostały ułożone alfabetycznie i zawierają: nazwisko i imię (imiona) bohatera; autor i tytuł utworu, w którym postać występuje; określenie ważności bohatera (główny, tytułowy, drugoplanowy, epizodyczny); krótkie przedstawienie postaci; informacje na temat wyglądu bohatera, informacje na temat jej biografii, życia, dziejów, charakterystyka; określenie roli postaci w utworze. Często przy nazwisku bohatera w nawiasie pojawia się dookreślenie roli postaci, by łatwiej ją było odnaleźć, zwłaszcza, jeśli w literaturze występuje kilka postaci o tym imieniu, np.: FRANCISZEK (święty), KIEMLICZ (ojciec). Jeżeli postać występuje pod kilkoma imionami, podano je w nawiasie, np.: AFRODYTA (WENUS). Jeśli ta sama postać występuje w cyklu utworów, w haśle opisano jej rolę i status w poszczególnych częściach, przy czym ułożono je

Sklep: NaszaSzkolna.pl

Worek menniczy - Historyczne miasta w Polsce - Stargard Szczeciński, 2007 NBP

Kategorie > Worki mennicze NBP

Worek menniczy NBP z zawartością 50 sztuk monet obiegowych 2 zł - Historyczne miasta w Polsce - Stargard Szczeciński, 2007 Nominał: 50 x 2 zł Metal: stop CuAl5Zn5Sn1 Stempel: zwykły Średnica: 27,00 mm Waga: 8,15 g Wielkość emisji: 1 100 000 szt. Data emisji monet: 5.09.2007 r. Miasto Stargard Szczeciński - dwudziesta piąta moneta z rozpoczętej we wrześniu 2005 r. serii Historyczne Miasta w Polsce. Niepowtarzalna seria składać się będzie z 32 monet i ukazywać do kwietnia 2008 r. Na wyjątkowych monetach upamiętniono miasta o ponad 500-letniej historii, które wniosły szczególny wkład w rozwój poszczególnych regionów i państwowości Polski. Stargard Szczeciński (pom.: Stôrgard, łac. Stargardia, niem. Stargard in Pommern, Stargard an der Ihna) to miasto i gmina w województwie zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa szczecińskiego. Należy do najstarszych grodów na Pomorzu Zachodnim. Jego początki sięgają VIII - IX wieku. Rozwojowi osady sprzyjało położenie przy krzyżujących się szlakach handlowych, prowadzących z Santoka do Wolina i ze Szczecina do Kołobrzegu. Miasto jest siedzibą powiatu stargardzkiego i gminy. Historia nazwy Stargard Szczeciński Na przestrzeni prawie dziewięciuset lat nazwa miasta zmieniała się wielokrotnie. Nazwa Stargard na całej słowiańszczyźnie oznaczała Stary Gród, forma środkowopomorska "grod" przekształciła się w "gard". Nazwy tego rodzaju spotykane są na terenie całej Polski oraz w krajach słowiańskich. Po raz pierwszy wzmianka o nazwie miasta pojawiła się w 1124, kiedy to kronikarz Ebbo, opisujący misję św. Ottona z Bambergu wspomniał jego pobyt w grodzie Zitarigroda. Kolejny zapis pochodzi z 1140, kiedy to castro Stargrod wymieniony był w bulli papieża Innocentego II, jako gród mający należeć od tej pory do biskupstwa w Wolinie. W późniejszym czasie spotykamy wiele form podobnie brzmiących (m. in.: Stargard (1186), Starogard (1188), Starigart (1217). Przed 1945 niemiecka nazwa brzmiała Stargard in Pommern (Stargard na Pomorzu) lub Stargard an der Ihna (Stargard nad Iną). Pierwszą powojenną nazwą miasta był Starogród, a następnie Starogard nad Iną. W 1950 przyjęta została obecna nazwa miasta Stargard Szczeciński. Spór o przymiotnik szczeciński w nazwie miasta W 1999 r. rozpoczęto kampanię mającą na celu usunięcie z nazwy miasta przymiotnika szczeciński. Rada Miejska przeprowadziła konsultacje społeczne, w których wzięło udział nieco ponad 10% osób uprawnionych do głosowania, z czego 67,01% biorących udział - opowiedziało się za zmianą. Rada Miejska w listopadzie 2000 r skierowała wniosek do Rady Ministrów o zmianę nazwy miasta, który rok później został odesłany do Stargardu bez rozpatrzenia. Argumentem za dodaniem przymiotnika szczeciński miała być przede wszystkim chęć uniknięcia błądzenia korespondencji między Stargardem a Starogardem w województwie pomorskim. Ten argument przestał mieć znaczenie z chwilą wprowadzenia w 1975 roku w korespondencji kodów pocztowych. W chwili obecnej Stargard jest największym miastem na świecie z przydomkiem pochodzącym od innej miejscowości. Historia Stargardu Szczecińskiego Stargard Szczeciński należy do najstarszych grodów na Pomorzu Zachodnim. Początki jego powstania sięgają VIII - IX wieku, gdy to około 1 km na południe od dzisiejszego centrum rozwinęła się osada Osetno. Jej mieszkańcy przyczynili się do budowy grodu w zakolu rzeki Iny - w okolicy obecnie istniejącej Baszty Białogłówki. Gród otoczony został wałami drewniano-ziemnymi, a od wschodu i północy dodatkowo chroniło go koryto rzeki Iny. W następnych stuleciach pomiędzy X a XII wiekiem, na południe od umocnionego grodziska powstało otwarte podgrodzie. Rozwojowi osady sprzyjało położenie przy krzyżujących się szlakach handlowych, prowadzących z Santoka do Wolina i ze Szczecina do Kołobrzegu. Przyspieszony rozwój ośrodka grodowego nastąpił po nadaniu magdeburskich praw miejskich w 1243 roku przez księcia pomorskiego Barnima I. Od 1292 roku Stargard został przeniesiony na prawa lubeckie korzystniejsze dla warstwy kupców i rzemieślników. W mieście zostały osadzone dwa zakony joannitów i augustianów, zaczęli przybywać liczni osadnicy z terenu Niemiec i Flandrii, Stargard stał się członkiem związku hanzeatyckiego, wspierającego interesy kupców. Pod koniec XIII wieku wyburzono obramowania starego grodziska i przystąpiono do budowy murów kamienno - ceglanych, obejmujących zarówno teren dawnego grodu, jak i rozbudowanego podgrodzia. Ina stała się ważną drogą komunikacyjną, po której barkami płynęło zboże i inne towary z ziemi pyrzyckiej i stargardzkiej do krajów zachodnich i nadbałtyckich. Podczas wojny trzydziestoletniej miasto zostało zdziesiątkowane z powodu głodu, chorób i pożarów, wskutek czego liczba ludności spadła o około 90 %. Na mocy Traktatu Westfalskiego Stargard od 1648 roku dostał się pod panowanie Brandenburgii, a w 9 lat później przez miasto przejeżdżał hetman Stefan Czarniecki na czele konnicy, w pogoni za wycofującą się armią szwedzką. Druga połowa XVII i XVIII wieku to okres powolnej odbudowy zniszczonego grodu. W połowie XIX wieku nastąpił przełom gospodarczy. Stargard w 1846 roku uzyskał połączenie kolejowe ze Szczecinem i Berlinem, a nieco później z Poznaniem i Koszalinem. Oddzielny rozdział w historii stanowi okres II wojny światowej. Cała produkcja przemysłowa została ukierunkowana na potrzeby wojny. W mieście już od 1939 roku powstał duży obóz jeniecki, tzw. Stalag II-D. W wyniku działań wojennych Stargard został zniszczony w 72%, a jego zabytkowa część (Starówka) spłonęła całkowicie. Powojenne straty zostały szybko naprawione, zabytki odbudowane, a gospodarka pięła się w górę. Otwierano liczne zakłady przemysłowe. Na początku lat 90. XX wieku Stargard jak i inne miasta przeżył kryzys gospodarczy związany ze zmianą ustroju oraz z postępującą komputeryzacją przedsiębiorstw. W 2003 r. rozpoczął działanie Stargardzki Park Przemysłowy. Zabytki Stargardu Szczecińskiego Na terenie Starego Miasta w jego okolicy znajdują się 22 zabytki. Zespół ten ma wielką wartość zarówno z uwagi na wysoką rangę artystyczną poszczególnych obiektów, jak i wobec faktu, że na obszarze Starego Miasta zachowały się w niewiele zmienionym stanie prawie wszystkie architektoniczne dominanty z najświetniejszego okresu jego dziejów. Panującym tu stylem jest późny gotyk w mniejszej części barok. Przeważającym materiałem budowlanym jest duża średniowieczna cegła, nadająca najczęściej nietynkowanym elewacjom charakterystyczną, ciemnoczerwoną barwę. Pomimo znacznych zniszczeń wojennych, w mieście jest wiele wartych obejrzenia zabytków. Do najcenniejszych zabytków miasta zalicza się: * kolegiata pw. Najświętszej Marii Panny - zabytek rangi światowej, najcenniejszy na Pomorzu Zachodnim. Pochodzi z XIII wieku, zbudowany w stylu gotyckim przez Heinricha Brunsberga, * Kościół św. Jana pochodzi z XV wieku, kościół ten posiada najwyższą wieżę na Pomorzu Zachodnim (99 m), * Historyczny, barokowy ratusz, * mury obronne - pochodzące z II poł. XIII wieku, * Brama Pyrzycka, * Brama Wałowa, * Brama Młyńska - jedyna w Polsce i jedna z nielicznych w świecie brama położona nad korytem rzeki, * Brama Świętojańska, * Baszta Morze Czerwone - najokazalsza baszta miejska w Polsce, * Baszta Tkaczy, * Baszta Białogłówka, * Krzyż pokutny - powstały w 1542 roku, największy krzyż pokutny w Polsce. Najstarszym obszarem zieleni wysokiej jest Park Chrobrego. Piętnasty południk Stargard jest położony dokładnie 15 stopni na wschód od południka zerowego, przebiegającego przez przedmieście Londynu Greenwich. Stanowi to dokładnie 1 godzinę różnicy między astronomicznym czasem londyńskim a środkowoeuropejskim, przyjętym w Polsce i w krajach sąsiednich. Taki umowny przebieg południków i wynikający z niego podział świata na strefy czasowe obowiązuje od 1884 r. Fakt położenia Stargardu na 15 południku długości geograficznej wschodniej upamiętnia kamienny obelisk znajdujący się przy ulicy Szczecińskiej nieopodal ronda 15. Południk. Obelisk ustawiony został przez Niemców prawdopodobnie w okresie międzywojennym. W ostatnich latach uległ on dewastacji, ale dzięki staraniom służb miejskich i członków PTTK, wiosną 1996 roku został odremontowany. Przez Pomorze Zachodnie prowadzi trasa wycieczkowa szlakiem 15 południka. Wiedzie ona od Trzęsacza nad Morzem Bałtyckim przez Stargard do Trzcinnej koło Myśliborza. źródło: wikipedia - wolna encyklopedia

Sklep: Numizmatyczny.pl

2 zł, Historyczne miasta w Polsce - Stargard Szczeciński, 2007 NBP - monety Nordic Gold

Kategorie > Monety Nordic Gold - 2 zł

Moneta obiegowa 2 zł - Historyczne miasta w Polsce - Stargard Szczeciński, 2007 Nominał: 2 zł Metal: stop CuAl5Zn5Sn1 Stempel: zwykły Średnica: 27,00 mm Waga: 8,15 g Wielkość emisji: 1 100 000 szt. Data emisji monet: 5.09.2007 r. Miasto Stargard Szczeciński - dwudziesta piąta moneta z rozpoczętej we wrześniu 2005 r. serii Historyczne Miasta w Polsce.  Seria 32 monet obiegowych NBP "Historyczne miasta w Polsce" (2005-2007) Niepowtarzalna seria składać się będzie z 32 monet i ukazywać do kwietnia 2008 r. Na wyjątkowych monetach upamiętniono miasta o ponad 500-letniej historii, które wniosły szczególny wkład w rozwój poszczególnych regionów i państwowości Polski. Stargard Szczeciński (pom.: Stôrgard, łac. Stargardia, niem. Stargard in Pommern, Stargard an der Ihna) to miasto i gmina w województwie zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa szczecińskiego. Należy do najstarszych grodów na Pomorzu Zachodnim. Jego początki sięgają VIII - IX wieku. Rozwojowi osady sprzyjało położenie przy krzyżujących się szlakach handlowych, prowadzących z Santoka do Wolina i ze Szczecina do Kołobrzegu. Miasto jest siedzibą powiatu stargardzkiego i gminy. Historia nazwy Stargard Szczeciński Na przestrzeni prawie dziewięciuset lat nazwa miasta zmieniała się wielokrotnie. Nazwa Stargard na całej słowiańszczyźnie oznaczała Stary Gród, forma środkowopomorska "grod" przekształciła się w "gard". Nazwy tego rodzaju spotykane są na terenie całej Polski oraz w krajach słowiańskich. Po raz pierwszy wzmianka o nazwie miasta pojawiła się w 1124, kiedy to kronikarz Ebbo, opisujący misję św. Ottona z Bambergu wspomniał jego pobyt w grodzie Zitarigroda. Kolejny zapis pochodzi z 1140, kiedy to castro Stargrod wymieniony był w bulli papieża Innocentego II, jako gród mający należeć od tej pory do biskupstwa w Wolinie. W późniejszym czasie spotykamy wiele form podobnie brzmiących (m. in.: Stargard (1186), Starogard (1188), Starigart (1217). Przed 1945 niemiecka nazwa brzmiała Stargard in Pommern (Stargard na Pomorzu) lub Stargard an der Ihna (Stargard nad Iną). Pierwszą powojenną nazwą miasta był Starogród, a następnie Starogard nad Iną. W 1950 przyjęta została obecna nazwa miasta Stargard Szczeciński. Spór o przymiotnik szczeciński w nazwie miasta W 1999 r. rozpoczęto kampanię mającą na celu usunięcie z nazwy miasta przymiotnika szczeciński. Rada Miejska przeprowadziła konsultacje społeczne, w których wzięło udział nieco ponad 10% osób uprawnionych do głosowania, z czego 67,01% biorących udział - opowiedziało się za zmianą. Rada Miejska w listopadzie 2000 r skierowała wniosek do Rady Ministrów o zmianę nazwy miasta, który rok później został odesłany do Stargardu bez rozpatrzenia. Argumentem za dodaniem przymiotnika szczeciński miała być przede wszystkim chęć uniknięcia błądzenia korespondencji między Stargardem a Starogardem w województwie pomorskim. Ten argument przestał mieć znaczenie z chwilą wprowadzenia w 1975 roku w korespondencji kodów pocztowych. W chwili obecnej Stargard jest największym miastem na świecie z przydomkiem pochodzącym od innej miejscowości. Historia Stargardu Szczecińskiego Stargard Szczeciński należy do najstarszych grodów na Pomorzu Zachodnim. Początki jego powstania sięgają VIII - IX wieku, gdy to około 1 km na południe od dzisiejszego centrum rozwinęła się osada Osetno. Jej mieszkańcy przyczynili się do budowy grodu w zakolu rzeki Iny - w okolicy obecnie istniejącej Baszty Białogłówki. Gród otoczony został wałami drewniano-ziemnymi, a od wschodu i północy dodatkowo chroniło go koryto rzeki Iny. W następnych stuleciach pomiędzy X a XII wiekiem, na południe od umocnionego grodziska powstało otwarte podgrodzie. Rozwojowi osady sprzyjało położenie przy krzyżujących się szlakach handlowych, prowadzących z Santoka do Wolina i ze Szczecina do Kołobrzegu. Przyspieszony rozwój ośrodka grodowego nastąpił po nadaniu magdeburskich praw miejskich w 1243 roku przez księcia pomorskiego Barnima I. Od 1292 roku Stargard został przeniesiony na prawa lubeckie korzystniejsze dla warstwy kupców i rzemieślników. W mieście zostały osadzone dwa zakony joannitów i augustianów, zaczęli przybywać liczni osadnicy z terenu Niemiec i Flandrii, Stargard stał się członkiem związku hanzeatyckiego, wspierającego interesy kupców. Pod koniec XIII wieku wyburzono obramowania starego grodziska i przystąpiono do budowy murów kamienno - ceglanych, obejmujących zarówno teren dawnego grodu, jak i rozbudowanego podgrodzia. Ina stała się ważną drogą komunikacyjną, po której barkami płynęło zboże i inne towary z ziemi pyrzyckiej i stargardzkiej do krajów zachodnich i nadbałtyckich. Podczas wojny trzydziestoletniej miasto zostało zdziesiątkowane z powodu głodu, chorób i pożarów, wskutek czego liczba ludności spadła o około 90 %. Na mocy Traktatu Westfalskiego Stargard od 1648 roku dostał się pod panowanie Brandenburgii, a w 9 lat później przez miasto przejeżdżał hetman Stefan Czarniecki na czele konnicy, w pogoni za wycofującą się armią szwedzką. Druga połowa XVII i XVIII wieku to okres powolnej odbudowy zniszczonego grodu. W połowie XIX wieku nastąpił przełom gospodarczy. Stargard w 1846 roku uzyskał połączenie kolejowe ze Szczecinem i Berlinem, a nieco później z Poznaniem i Koszalinem. Oddzielny rozdział w historii stanowi okres II wojny światowej. Cała produkcja przemysłowa została ukierunkowana na potrzeby wojny. W mieście już od 1939 roku powstał duży obóz jeniecki, tzw. Stalag II-D. W wyniku działań wojennych Stargard został zniszczony w 72%, a jego zabytkowa część (Starówka) spłonęła całkowicie. Powojenne straty zostały szybko naprawione, zabytki odbudowane, a gospodarka pięła się w górę. Otwierano liczne zakłady przemysłowe. Na początku lat 90. XX wieku Stargard jak i inne miasta przeżył kryzys gospodarczy związany ze zmianą ustroju oraz z postępującą komputeryzacją przedsiębiorstw. W 2003 r. rozpoczął działanie Stargardzki Park Przemysłowy. Zabytki Stargardu Szczecińskiego Na terenie Starego Miasta w jego okolicy znajdują się 22 zabytki. Zespół ten ma wielką wartość zarówno z uwagi na wysoką rangę artystyczną poszczególnych obiektów, jak i wobec faktu, że na obszarze Starego Miasta zachowały się w niewiele zmienionym stanie prawie wszystkie architektoniczne dominanty z najświetniejszego okresu jego dziejów. Panującym tu stylem jest późny gotyk w mniejszej części barok. Przeważającym materiałem budowlanym jest duża średniowieczna cegła, nadająca najczęściej nietynkowanym elewacjom charakterystyczną, ciemnoczerwoną barwę. Pomimo znacznych zniszczeń wojennych, w mieście jest wiele wartych obejrzenia zabytków. Najcenniejsze zabytki miasta to: * kolegiata pw. Najświętszej Marii Panny - zabytek rangi światowej, najcenniejszy na Pomorzu Zachodnim. Pochodzi z XIII wieku, zbudowany w stylu gotyckim przez Heinricha Brunsberga, * Kościół św. Jana pochodzi z XV wieku, kościół ten posiada najwyższą wieżę na Pomorzu Zachodnim (99 m), * Historyczny, barokowy ratusz, * mury obronne - pochodzące z II poł. XIII wieku, * Brama Pyrzycka, * Brama Wałowa, * Brama Młyńska - jedyna w Polsce i jedna z nielicznych w świecie brama położona nad korytem rzeki, * Brama Świętojańska, * Baszta Morze Czerwone - najokazalsza baszta miejska w Polsce, * Baszta Tkaczy, * Baszta Białogłówka, * Krzyż pokutny - powstały w 1542 roku, największy krzyż pokutny w Polsce. Najstarszym obszarem zieleni wysokiej jest Park Chrobrego. Piętnasty południk Stargard jest położony dokładnie 15 stopni na wschód od południka zerowego, przebiegającego przez przedmieście Londynu Greenwich. Stanowi to dokładnie 1 godzinę różnicy między astronomicznym czasem londyńskim a środkowoeuropejskim, przyjętym w Polsce i w krajach sąsiednich. Taki umowny przebieg południków i wynikający z niego podział świata na strefy czasowe obowiązuje od 1884 r. Fakt położenia Stargardu na 15 południku długości geograficznej wschodniej upamiętnia kamienny obelisk znajdujący się przy ulicy Szczecińskiej nieopodal ronda 15. Południk. Obelisk ustawiony został przez Niemców prawdopodobnie w okresie międzywojennym. W ostatnich latach uległ on dewastacji, ale dzięki staraniom służb miejskich i członków PTTK, wiosną 1996 roku został odremontowany. Przez Pomorze Zachodnie prowadzi trasa wycieczkowa szlakiem 15 południka. Wiedzie ona od Trzęsacza nad Morzem Bałtyckim przez Stargard do Trzcinnej koło Myśliborza. źródło: NBP / Wikipedia - wolna encyklopedia

Sklep: Numizmatyczny.pl